Zasady przygotowania bibliografii

Spis bibliografii przygotowujemy alfabetycznie według nazwisk autorów, z których prac korzystaliśmy w pracy. W spisie bibliografii nie podajemy numerów stron.

Przygotowanie bibliografii jest kluczowym elementem każdej pracy naukowej, w tym pracy magisterskiej. Odpowiednio skonstruowana bibliografia nie tylko dokumentuje źródła, z których korzystano podczas pisania pracy, ale także pozwala czytelnikowi zweryfikować i zapoznać się z nimi. Poniżej przedstawiam szczegółowe zasady przygotowania bibliografii, które pomogą Ci w jej poprawnym skonstruowaniu.

Dokumentowanie źródeł

Podstawową zasadą jest dokładne i kompletne dokumentowanie każdego źródła, które zostało wykorzystane w pracy. W zależności od przyjętych zasad cytowania, takich jak APA, MLA, Chicago, czy inny styl, sposób zapisu danych bibliograficznych może się różnić. W każdym przypadku jednak kluczowe jest uwzględnienie wszystkich niezbędnych informacji, aby umożliwić identyfikację źródła przez innych badaczy.

Formatowanie

Bibliografia powinna być uporządkowana alfabetycznie według nazwisk autorów lub tytułów w przypadku źródeł bez autora. Ważne jest, aby zachować jednolity format w całej bibliografii. W zależności od stylu cytowania, różne elementy mogą mieć różne formaty – na przykład, tytuły książek mogą być pisane kursywą, podczas gdy tytuły artykułów w cudzysłowie.

Podstawowe elementy wpisów

Wpisy bibliograficzne powinny zawierać następujące podstawowe elementy, które mogą się różnić w zależności od rodzaju źródła:

1. Książki: Imię i nazwisko autora, tytuł książki (kursywą), wydanie (jeśli dotyczy), miejsce wydania, wydawca, rok wydania.

   Przykład: Kowalski, Jan. Wprowadzenie do psychologii. 3. wyd. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe, 2020.

2. Artykuły w czasopismach: Imię i nazwisko autora, tytuł artykułu (w cudzysłowie), tytuł czasopisma (kursywą), numer tomu, numer wydania (jeśli dotyczy), strony artykułu, rok wydania.

   Przykład: Nowak, Anna. "Wpływ stresu na wydajność pracy." Psychologia Praktyczna 15, nr 2 (2021): 45-60.

3. Źródła internetowe: Imię i nazwisko autora (jeśli jest dostępne), tytuł dokumentu (kursywą), nazwa strony internetowej (kursywą), data publikacji (jeśli dostępna), URL, data dostępu.

   Przykład: Smith, John. How to Cite Sources. Guide to Academic Writing. Dostęp: 15 sierpnia 2024. https://www.guideacademicwriting.com/how-to-cite.

4. Dokumenty i raporty: Imię i nazwisko autora lub nazwa instytucji, tytuł dokumentu (kursywą), numer raportu (jeśli dotyczy), miejsce wydania, wydawca, rok wydania.

   Przykład: Ministerstwo Edukacji Narodowej. Raport o stanie edukacji w Polsce 2023. Warszawa: MEN, 2023.

Przyjęte standardy

Ważne jest, aby stosować się do zasad przyjętych w Twojej dziedzinie nauki oraz do wytycznych instytucji akademickiej. Niektóre uczelnie mogą mieć specyficzne wymagania dotyczące formatowania bibliografii, które powinny być ściśle przestrzegane. Zawsze warto zapoznać się z wytycznymi dostarczonymi przez Twojego promotora lub uczelnię.

Spójność i dokładność

Bibliografia powinna być spójna i dokładna. Każdy wpis musi być poprawnie sformatowany i zawierać wszystkie wymagane informacje. Upewnij się, że każdy wpis w bibliografii zawiera pełne dane źródła i jest zgodny z przyjętymi standardami.

Ochrona przed plagiatem

Dokumentowanie źródeł jest kluczowe dla uniknięcia plagiatu. Prawidłowe cytowanie i umieszczanie źródeł w bibliografii pokazuje, że korzystasz z cudzych prac w sposób rzetelny i etyczny.

Regularne aktualizacje

Bibliografia powinna być aktualizowana na bieżąco, szczególnie gdy zmienia się zawartość pracy. Upewnij się, że dodajesz nowe źródła i aktualizujesz wpisy w miarę postępu w pisaniu pracy.

Przygotowanie bibliografii wymaga precyzyjnego dokumentowania źródeł oraz przestrzegania standardów formatowania i cytowania. Przemyślane i dokładne podejście do tworzenia bibliografii nie tylko wzmacnia naukową wartość pracy, ale także ułatwia czytelnikom odnalezienie i weryfikację wykorzystanych źródeł.

Zasady opisywania tabel, wykresów i rysunków

Prezentacje graficzne w postaci: tabel (i tablic), wykresów, diagramów, rysunków, schematów i fotografii stanowią znaczące urozmaicenie pracy dyplomowej. Należy jednak wystrzegać się w tym względzie przerostu formy nad treścią, pamiętając, że poszczególne przedstawienia graficzne pełnią rolę służebną wobec treści i mają za zadanie doskonalsze jej zobrazowanie, wyrażenie. 

Należy je stosować z umiarem i rozwagą, ażeby treść pracy nie zeszła na plan drugi, tonąc w nadmiarze „ozdobników". Dobrze opracowana prezentacja graficzna, będąca efektem rzetelnej analizy, stanowi szczególnie cenioną wartość.

Tabela 1. Migracje w Europie Środkowej i Wschodniej w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu

lata	Narody migrujące, dane liczbowe i kierunki migracji
1939-1940	wymiana ludności węgierskiej i rumuńskiej (0,5 min) wywołana zmianami granicy rum.-węg.
1939-1941	deportacje obywateli polskich na Wschód (ZSRR)
1939-1942	wysiedlenie Polaków (1,7 min) z terenów polskich wcielonych do III Rzeszy
1940-1944	napływ Niemców (0,5 min) z różnych części Europy Wschodniej na tereny wcielone do III Rzeszy
1940-1944	wywożenie ludności żydowskiej (6 min) do miejsc zagłady
1940-1944	wywózki ludności (kilka milionów osób) z terenów okupowanych na roboty do Niemiec
1941	wysiedlenie ludności serbskiej (0,3 min) przez Węgrów, Chorwatów i Niemców
1943-1944	ucieczka Polaków (0,2 min) przed terrorem ukraińskim z Wołynia i Podola na tereny Gen. Gubernatorstwa
1944-1945	ewakuacja ludności niemieckiej (5 min) na zachód, przed zbliżające się armia sowiecka
1944-1945	wyjazdy ludności bułgarskiej (0,12 min) z Macedonii 1 Grecji do Bułgarii
1944-1948	powojenne migracje ludności między Rumunia a Węgrami (0,5 min)
1944-1948	wyjazdy Węgrów (0,2 min) ze Słowacji, Jugosławii 1 Rusi Zakarpackiej na Węgry
1944-1948	zasiedlenie Wojwodiny przez Serbów 1 Chorwatów (0,25 min)
1944-1948	napływ ludności rosyjskiej (kilka milionów) do państw bałtyckich oraz Białorusi 1 Ukrainy
1945-1947	planowe wysiedlenie ludności niemieckiej (3 min) z terenów przyznanych Polsce do Niemiec
1945-1947	wysiedlenie pozostałej ludności niemieckiej (0,5 min) z Prus Wschodnich do Niemiec
1945-1947	wysiedlenie ludności ukraińskiej mieszkającej na zachód od linii Curzona w qłab ZSRR (0,5 min) i do Polski (0,14 min)
1945-1947	zasiedlenie północnych Prus Wschodnich przez ludność rosyjską (0,6 min)
1945-1948	planowe wysiedlenie ludności niemieckiej (2 min) z terenów Czeskiego Pogranicza do Niemiec
1945-1948	repatriacja Polaków (2,2 min) z byłych kresów wschodnich (na wschód od linii Curzona) na ziemie polskie
1945-1948	napływ ludności polskiej (4,5 min) na tzw. ziemie odzyskane
1945-1948	zasiedlenie Czeskiego Pogranicza przez ludność czeska, słowacka 1 węgierska (2 min)
1945-1951	wyjazdy ludności tureckiej (0,2 min) z Bułgarii do Turcji
1946-1947	wysiedlenie ludności włoskiej (0,14 min) z Chorwacji do Włoch
po 1945	wysiedlenie ludności niemieckiej (1 min) z Węgier, Rumunii, Słowacji i Jugosławii do Niemiec

Źródło: P. Eberhardt, Między Rosją a Niemcami. Przemiany narodowościowe w Europie Środkowo-Wschodniej wXX wieku, Warszawa 1996, s. 342-344.

Prace dyplomowe

a) Praca dyplomowa jest pracą twórczą opartą na danej dyscyplinie naukowej.

b) Proponuję wybór tematu związanego z pracą zawodową lub jest/był przedmiotem zainteresowania naukowego.

c) Pisanie pracy można rozpocząć po zaakceptowaniu przez promotora tematu, planu oraz problemu pracy.

d) Kolejne części pracy można przygotowywać po zaakceptowaniu ( a przynajmniej omówieniu) poprzedniej.

e) Objętość pracy powinna się mieścić w granicach 100 stron maszynopisu (dla prac licencjackich do 70 stron)

f) Plan pracy należy oddawać przy okazji każdego zaliczenia fragmentu pracy.

g) Plan pracy powinien być zgodny z problemem pracy.

h) Tytuły pracy powinien być maksymalnie prosty i logicznie ułożony.

i) Tekst powinien być pisany bezosobowo. Nie dopuszczalne są zwroty moim zdaniem, ja uważam, wg mojej opinii itp. Podobnie, nie używa się słów teraz, obecnie ale „w roku 2009”

j) W pracy należy stosować akapity. Jeden akapit, to jedna myśl. Pomiędzy akapitami powinien być zwarty tekst bez luk.

Konstrukcja pracy podyplomowej

Pracę rozpoczyna strona tytułowa (wg wzoru uczelni)

Na stronie tytułowej musi być (od góry):

- nazwa uczelni i wydziału, nazwa studium

- nazwisko i imię (ewentualnie tytuł) autora

- tytuł pracy

- informacja w jakiej jednostce (Instytucie, Katedrze,

Zakładzie) i pod czyim kierunkiem pracę wykonano

- nazwę miasta (w naszym przypadku „Kraków”) i rok

Może być umieszczone logo wydziału i uczelni. 

Na następnych stronach należy umieścić
- Abstrakt
- Podziękowania
- Spis treści
- Kolejne rozdziały i ewentualnie załączniki

Koncepcja pracy dyplomowej

Koncepcja pracy kwalifikacyjnej jest koncepcją pracy naukowej. Jako taka musi być postrzegana jako ogólne ujęcie czegoś, jako obmyślony plan działania, czy też rozwiązania czegoś. Obejmuje ona:

1. Wskazanie tematu i tytułu pracy oraz Uzasadnienie jego wyboru (względy teoretyczne i praktyczne);
2. Sformułowanie celu pracy (1-2 cele);
3. Sformułowanie problemu badawczego (l główny i 2-3 szczegółowe);
4. Sformułowanie hipotezy roboczej pracy;
5. Określenie zakresu rozważań (przedmiotowego, podmiotowego, przestrzennego i czasowego);
6. Wskazanie płaszczyzn (teoretycznej i praktycznej) oraz charakteru (teoretyczno-analitycznego, opisowo-empirycznego);
7. Wskazanie metod i narzędzi badawczych, które będą zastosowane w pracy;
8. Wskazanie bazy materiałów źródłowych (publikacje zwarte - monografie i studia, publikacje periodyczne - artykuły, dokumenty, materiały statystyczne,);

Przedstawienie zarysu układu pracy.

Koncepcja pracy dyplomowej to dokument przedstawiający wstępne założenia dotyczące przyszłego badania, które ma być przeprowadzone w ramach pracy dyplomowej. Koncepcja ta jest niezbędna do zrozumienia i zdefiniowania celów, metod, zakresu oraz potencjalnych wyników badania.

Poniżej przedstawiam podstawowe elementy, które powinna zawierać koncepcja pracy dyplomowej:

1. Tytuł i temat pracy: Tytuł powinien być krótki, zwięzły i oddawać główny temat badania.

2. Wprowadzenie: Wprowadzenie powinno przedstawiać kontekst badania, pokazując, dlaczego jest ono ważne i jak wpisuje się w istniejącą literaturę naukową na dany temat. Może ono również zawierać krótkie omówienie dotychczasowych badań na ten temat.

3. Problem badawczy i pytania badawcze: Tutaj należy sformułować konkretny problem badawczy, który praca ma na celu rozwiązać, a także pytania badawcze, które będą prowadzić badanie.

4. Cel i założenia badania: W tej sekcji określa się cel badania, czyli to, co konkretnie ma na celu osiągnąć praca. Założenia badania to stwierdzenia dotyczące oczekiwanych wyników.

5. Metodologia badania: W tym miejscu należy opisać, jakie metody badawcze zostaną zastosowane w celu zebrania i analizy danych, jakie techniki zostaną wykorzystane, jakie narzędzia będą potrzebne, itp.

6. Plan pracy: Tu powinien znaleźć się opis poszczególnych rozdziałów pracy dyplomowej, ich zawartość oraz cel, jaki mają one spełnić.

7. Bibliografia: To lista literatury, na której planujesz bazować podczas pisania pracy. Powinna zawierać kluczowe źródła związane z tematem badania.

Pamiętaj, że koncepcja pracy dyplomowej to dokument, który pomaga zorganizować myśli i planować prace. Może ulec zmianie w miarę postępu prac i odkrywania nowych informacji w trakcie procesu badawczego.

Zakończenie

W zakończeniu należy – poza omówieniem wyników analiz, badań oraz przedstawieniem wniosków i postulatów, odnieść do celu pracy hipotezy roboczej i problemu badawczego w następującym stwierdzeniu.

„Biorąc pod uwagę, przedstawione w pracy analizy, badania, weryfikacje należy stwierdzić, że cel pracy sformułowany we wstępie został zrealizowany, ponieważ:

- dokonano ….

- przeprowadzono …”

itd. (opisać w 5 zdaniach)

Zakończenie pracy dyplomowej to kluczowy element, który pełni rolę podsumowującą i końcową w całym procesie badawczym. To moment, w którym autor ma okazję zebrać wszystkie wnioski, które wyciągnął na podstawie przeprowadzonych badań, i przedstawić je w sposób zwięzły, klarowny i przekonujący. Dobrze napisane zakończenie nie tylko podsumowuje wyniki badania, ale także łączy je z celami i pytaniami badawczymi, a także ukazuje ich praktyczne lub teoretyczne znaczenie. Poniżej przedstawiam szczegółowy poradnik, który pomoże magistrantom skutecznie napisać zakończenie pracy dyplomowej.

Na początek, zakończenie powinno zawierać syntetyczne podsumowanie głównych wyników badania. Warto przypomnieć czytelnikowi, jakie były główne pytania badawcze oraz hipotezy, a następnie jasno przedstawić, jakie wyniki zostały osiągnięte. Należy unikać szczegółowego opisu metodologii czy wyników poszczególnych analiz, które były już omówione w wcześniejszych częściach pracy. Zamiast tego, należy skupić się na syntetyzowaniu kluczowych wyników i ich znaczeniu w kontekście badania.

Kolejnym ważnym elementem zakończenia jest ocena stopnia realizacji celów badawczych. Należy ocenić, czy cele wyznaczone na początku pracy zostały osiągnięte i w jakim stopniu. Powinno się również odnieść do postawionych hipotez – czy zostały one potwierdzone, czy też obalone. Ta część zakończenia daje czytelnikowi obraz tego, jak badanie przyczyniło się do rozwoju wiedzy w danej dziedzinie i czy udało się odpowiedzieć na kluczowe pytania badawcze.

Warto także przedstawić praktyczne lub teoretyczne implikacje wyników badania. Jeśli wyniki mają zastosowanie praktyczne, warto wskazać, w jaki sposób mogą wpłynąć na praktykę zawodową, politykę, lub inne obszary życia społecznego. Jeśli badanie ma znaczenie teoretyczne, należy omówić, jak wyniki przyczyniają się do rozwoju teorii lub jakie nowe perspektywy otwierają. Wskazanie praktycznych lub teoretycznych implikacji pomaga czytelnikowi zrozumieć, dlaczego wyniki badania są ważne i jakie mają konsekwencje dla danej dziedziny.

Kolejnym krokiem w zakończeniu jest omówienie ograniczeń badania. Ważne jest, aby szczerze i obiektywnie przedstawić, jakie były ograniczenia przeprowadzonego badania oraz w jaki sposób mogły one wpłynąć na wyniki. Ograniczenia mogą obejmować aspekty takie jak wielkość próby, ograniczenia czasowe, dostępność danych czy trudności w przeprowadzeniu badań terenowych. Przyznanie się do ograniczeń świadczy o rzetelności badacza i pozwala na lepsze zrozumienie wyników badania.

Na zakończenie warto przedstawić rekomendacje dotyczące dalszych badań. Należy wskazać, jakie pytania badawcze pozostają otwarte i jakie kierunki przyszłych badań mogą być interesujące lub istotne w kontekście omawianego tematu. Rekomendacje mogą obejmować sugestie dotyczące rozwoju badań w tej samej dziedzinie lub zastosowania innych metod badawczych. Takie wskazówki mogą być pomocne dla innych badaczy, którzy będą kontynuować prace nad podobnymi zagadnieniami.

Ostatecznie, zakończenie pracy dyplomowej powinno być napisane w sposób zwięzły i klarowny. Należy unikać powtarzania informacji zawartych w innych częściach pracy i skupić się na przedstawieniu najważniejszych wniosków oraz ich znaczenia. Zakończenie powinno stanowić spójną całość z resztą pracy, odzwierciedlając jej główne założenia i cele. Warto także zadbać o płynność tekstu, aby zakończenie było czytelne i dobrze zorganizowane.

Zakończenie pracy dyplomowej to istotny element, który pełni rolę podsumowującą i końcową. Wymaga przemyślanej organizacji i umiejętności syntetyzowania wyników badań. Kluczowe elementy zakończenia to syntetyczne podsumowanie wyników, ocena stopnia realizacji celów badawczych, omówienie praktycznych i teoretycznych implikacji, wskazanie ograniczeń badania oraz przedstawienie rekomendacji dotyczących dalszych badań. Dobrze napisane zakończenie powinno być zwięzłe, klarowne i spójne z resztą pracy, odzwierciedlając istotę przeprowadzonych badań i ich znaczenie.

Bibliografia

W wykazie bibliografii (książki, artykuły, referaty) mogą być ujęte tylko pozycje, na które znalazło się powołanie w przypisach do pracy (cytowanie albo odesłanie). Pozycje w wykazie literatury należy zamieścić alfabetycznie. Przykład spisu literatury jest następujący:

1.      Bailey G., Wild W.: Międzynarodowe Standardy Rachunkowości w praktyce. FRR w Polsce, Warszawa 2000.

2.      Brzezin W.: Tradycyjne i współczesne ujęcie rachunkowości, w: Rachunkowość w nowoczesnej gospodarce, red. T. Kiziukiewicz, Uniwersytet Szczeciński, Akademia Rolnicza w Szczecinie, Szczecin 2000.

3.      Czubakowska K.: Rachunek kosztów zmiennych, w: Rachunkowość zarządcza, red. T. Kiziukiewicz, Ekspert, Wrocław 2003.

4.      Gierusz J.; Plan kont z komentarzem. ODDK, Gdańsk 2001.

5.      Jarugowa A., Skowroński J.: Rachunek kosztów w systemie informacyjnym przedsiębiorstwa. PWE, Warszawa 1986.

 

Pozostałe źródła

W pozostałych źródłach ujmuje się: przepisy prawa (ustawy, rozporządzenia, zarządzenia), materiały wewnętrzne badanej jednostki, zasoby internetowe.

Tabele, schematy, wykresy

a) konieczne jest poprzedzenie tabeli /schematu/wykresu wzmianką w tekście z podaniem numeru, na przykład:

tekst, Kryteria klasyfikacji kosztów zawiera tabela 4.

b) zamieszczone w pracy tabele, schematy, wykresy muszą mieć tytuł, co ilustruje przykład:

Tabela 4. Rodzaje ryzyka

Rodzaj ryzyka	Istota ryzyka
Ryzyko spekulacyjne (speculative risk)	Związane jest zarówno z szansą osiągnięcia zysku, jak i poniesienia straty. Ryzyko spekulacyjne zawierają nowe przedsięwzięcia, zbywalne papiery wartościowe.
Ryzyko czyste (pure risk)	Wynika z poniesienia strat w przyszłości, na przykład: ryzyko pożaru, ryzyko przegranej sprawy dochodzonej na drodze postępowania sądowego.

Źródło: opracowanie własne.

c) czcionka 11 pkt., odstęp pojedynczy,

c) pod każdą tabelą, schematem, wykresem musi być podane źródło. Jeżeli nie jest to opracowanie własne, wówczas rodzaj źródła określa się według zasad podanych dla przypisów, na przykład:

Źródło: L Kowalski: Rachunek kosztów w praktyce. PWE, Warszawa 1998, s. 287.

d) tabele, schematy, wykresy należy numerować z zachowaniem ciągłości w całej pracy.

Wzór wstępu cd.

...
Drugi i trzeci rozdział poświęcone zostały rozwojowi bezpośrednich inwestycji zagranicznych w Polsce w latach 1993-2003. Pierwszy z nich dotyczy działalności zagranicznych inwestorów, a drugi ogranicza się do firm pochodzących z Niemiec, których zaangażowanie kapitałowe w naszym kraju przekracza wartość 1 mln USD. W obu rozdziałach opisano działalność największych inwestorów, przeprowadzono analizę struktury branżowej oraz rozmieszczenia lokat bezpośrednich w podziale na województwa, odpowiednio w odniesieniu do podmiotów z udziałem obcego oraz z uwzględnieniem jedynie niemieckiego kapitału.

W ostatnim rozdziale przedstawiono wnioski na temat efektów działania bezpośrednich inwestycji Niemiec w Polsce. Podjętą w tej części pracy analizę przeprowadzono w podziale na kierunki oddziaływania tych podmiotów. Uwzględniono skutki finansowe dla gospodarki, aspekty ekologiczne, kwestie technologii, organizacji produkcji i konkurencyjności przedsiębiorstw, a następnie wpływ na rozwój lokalny, regionalny oraz na rynek pracy. Rozważania oparte zostały na informacjach o funkcjonowaniu wybranych podmiotów z udziałem niemieckiego kapitału.

Prace na WSIiZ

Praca powinna mieć charakter aplikacyjny i służyć rozwiązywaniu określonych problemów związanych z przedsiębiorstwem, rynkiem czy edukacją w obszarze szeroko pojętej ekonomii:

-           Zaleca się, aby empiryczna część pracy miała formę projektu np.: systemu zarządzania, struktury organizacji, bazy danych użytecznych w działalności firmy, systemu obiegu dokumentów, systemu informatycznego wspierającego proces zarządzania, wdrożenia systemu wspierającego rachunkowość firmy (Activity Base Costing, system rachunku kosztów jakości, Target Costing, separacji kosztów pod kątem wspomagania procesu decyzyjnego, zakładowego planu kont, przepływów finansowych uwzględniający ryzyko w działalności gospodarczej), biznes planu przedsięwzięcia, planu marketingowego, rozwoju strategicznego firmy w oparciu o analizę strategiczną, rozwoju przedsiębiorstwa w oparciu o analizę finansową, budżetu gminy. Może mieć również charakter modułu edukacyjnego e-learningu, czy rozszerzonego case’u dydaktycznego.

-           W pracy powinny być odzwierciedlone umiejętności praktycznego wykorzystania zdobytej wiedzy oraz narzędzi, a zwłaszcza metod analiz: finansowych, statystycznych, ekonometrycznych, strategicznych, marketingowych oraz odpowiednich aplikacji komputerowych (edytory tekstu, arkusze kalkulacyjne).

-           Praca nie powinna mieć więcej niż 100 000 znaków (ok. 50 stron).

Wymogi edytorskie pracy dyplomowej

Rozmiar papieru A4

Marginesy: lustrzane, górny, dolny 2,5 cm, wewnętrzny 3,5 cm, zewnętrzny 2 cm.

Odstęp: 1,5 linii.

Wyrównywanie tekstu: justowanie (dotyczy treści). Włączone dzielenie wyrazów.

Czcionka: Times New Roman. Wielkość czcionki, którą pisana jest treść 12 pkt.

Numeracja stron rozpoczynająca się od pierwszej strony spisu treści umieszczona na dole strony przy marginesie zewnętrznym. Numery arabskie, czcionka Times New Roman 12 pkt. Liczenie stron zaczynamy od strony tytułowej. Numeru stron nie piszemy na stronie tytułowej, wstępu, spisu treści oraz pierwszych stronach każdego rozdziału.

Tytuły rozdziałów: czcionka Times New Roman 16 pkt. pogrubiona. Wyrównywanie do środka strony. Nad tytułem umieszczony tekst: Rozdział 1. Po tytule rozdziału dwie wolne linie.

Tytuły podrozdziałów: czcionka Times New Roman 12 pkt. pogrubiona. Wyrównywanie do lewej strony. Bez wolnej linii po tytule podrozdziału.

Przypisy dolne pisane czcionką Times New Roman 10 pkt., umieszczane na dole strony. Przypisy numerowane liczbami arabskimi, numeracja ciągła w całej pracy.

Tabele, rysunki, schematy, wykresy itp. numerowane dwustopniowo, np. Tabela 2.1., pierwsza cyfra oznacza numer rozdziału, a druga kolejny numer tabeli w tym rozdziale.

Tytuł obiektu za numeracją, całość pisana czcionką Times New Roman 12 pkt. pogrubioną, umieszczona nad obiektem, wyrównana do lewego marginesu.

Równania matematyczne wyśrodkowane, pisane czcionką Times New Roman 12 pkt., numeracja podawana w nawiasach okrągłych (…) wyrównanych do prawego marginesu, w tej samej linii. Zasady numeracji dwustopniowej analogiczne jak w przypadku pozostałych obiektów.

Źródło pochodzenia tabeli, rysunku, wykresu lub równania itp. umieszczone pod obiektem, tekst wyrównany do lewego marginesu, czcionka Times New Roman 10 pkt.

Każdy cytat musi posiadać przypis

Każdy cytat, zaznaczony w tekście cyfrą, musi posiadać odpowiedni przypis. Przypisy umieszcza się na dole strony, pod poziomą linią, oddzielającą przypisy od głównego tekstu do którego się odnoszą. Numeracja przypisów stanowi kontynuację, od pierwszego do ostatniego przypisu w całej pracy dyplomowej. Przypisy mogą mieć charakter źródłowy, uzupełniający tekst główny, wyjaśniający (np. rozwinięcie użytego skrótu), polemiczny w odniesieniu do umieszczonych w pracy cytatów (stosuje się wówczas: Zob., Patrz, Por. lub opis wyjaśnienia). Przypis musi kończyć się kropką. W ramach jednego przypisu można podać kilka różnych źródeł (oddziela się je za pomocą średnika). W przypisach stosuje się tekst opisowy. Norma określa pewne informacje (miejsce wydania, wydawca) jako fakultatywne i nie narzuca obowiązującej interpunkcji. Ważne jest jednak aby w całej pracy stosować jednolity schemat przypisów i system interpunkcji.

Jeśli autor pracy odwołuje się kolejny raz do tej samej pozycji, może, zamiast przytaczać cały opis bibliograficzny publikacji, użyć następujących zwrotów: ibidem = tamże,

Przykład:1 Cholewa, W.: Systemy doradcze. Gliwice 1984.

2 Tamże, s.11

Cytaty i przypisy

Autorzy prac korzystają często z przemyśleń i publikacji innych osób. Aby nie być posądzonym o plagiat, autor musi podać źródło, z którego czerpie informacje, a następnie dokładnie je opisać. Podanie źródeł jest konieczne, gdy przytacza się cytaty, dane liczbowe, wzory lub ilustracje zaczerpnięte z innych publikacji.

Zasady opisu tych dokumentów ustala norma PN-ISO 690:2002 Dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma i struktura. Normę tę stosuje się przy sporządzaniu przypisów w celu włączenia ich do bibliografii oraz przy formułowaniu odpowiadających pozycjom tej bibliografii powołań w tekście. W przypadku wykorzystania w pracy naukowej dokumentu elektronicznego stosuje się dodatkowo normę
PN-ISO 690-2:1999 Informacja i dokumentacja - Przypisy bibliograficzne - Arkusz 2: Dokumenty elektroniczne i ich części. Obie normy dostępne są w bibliotece.

Cytaty będące fragmentami dokumentów, tekstów źródłowych, bądź ważnymi dla pracy, przytoczonymi w dosłownym brzmieniu fragmentami opracowań naukowych, muszą być podawane w cudzysłowie. Cytaty dłuższe (kilku zdaniowe) można wyróżnić specjalnym akapitem, lub kursywą. W przypadku gdy cytat jest skracany, nie przytaczany w całości, miejsce opuszczone zaznacza się wielokropkiem w nawiasie, np.:

PrzykładTwórcza resocjalizacja w swoim założeniu przeciwstawia się postmodernistycznemu myśleniu (…) pokazuje, że u postawy odnowy człowieka (…) leży nadzieja 21.

Spisy rysunków, wykresów, tabel

Spisy wszystkich dodatkowych elementów (tabel, wykre­sów, załączników) konstruujemy po zredagowaniu biblio­grafii zgodnie ze wzorem tworzenia spisu treści.
W przypadku gdy autorem tabeli, rysunku itd. jest student jako źródło podaje się: opracowanie własne.
Spisy rysunków, wykresów, tabel powinny zawierać numer rysunku (tabeli, wykresu), jego tytuł (opis) oraz numer strony, na której występuje w tekście. Dany punkt pracy nie powinien się rozpoczynać od zapowiedzi rysunku, tabeli, wykresu.

Element graficzny pracy musi być poprzedzony odpowiednim wprowadzeniem. Każdy rysunek, tabela, czy też wykres musi być odpowiednio skomentowany (zinterpretowany). Komentarz powinien uwzględniać m. in. próbę analizy danych zawartych w elemencie graficznym.

Spisy rysunków, wykresów i tabel są istotnym elementem każdej pracy dyplomowej, który ma na celu ułatwienie czytelnikowi orientacji w dokumentach zawierających wizualne przedstawienie danych. Odpowiednie przygotowanie tych spisów jest kluczowe, aby zapewnić przejrzystość i dostępność informacji zawartych w pracy. Poniżej przedstawiam szczegółowy poradnik dotyczący tworzenia spisów rysunków, wykresów i tabel, który pomoże magistrantom skutecznie przygotować ten ważny element pracy dyplomowej.

Pierwszym krokiem w przygotowaniu spisów rysunków, wykresów i tabel jest zrozumienie ich funkcji. Spis rysunków, wykresów i tabel służy jako narzędzie nawigacyjne, które pozwala czytelnikowi szybko znaleźć interesujące go ilustracje lub dane w pracy dyplomowej. Umożliwia to nie tylko łatwe odnalezienie odpowiednich elementów, ale także ułatwia analizowanie oraz odniesienie się do nich w trakcie przeglądania tekstu. Z tego powodu, spisy te powinny być dokładne, dobrze zorganizowane i na bieżąco aktualizowane w miarę dodawania nowych elementów do pracy.

Przy tworzeniu spisu rysunków, wykresów i tabel należy zacząć od odpowiedniego oznaczenia każdego z tych elementów w pracy. Rysunki, wykresy i tabele powinny być numerowane i opisane w sposób jednoznaczny. Numeracja zazwyczaj jest prowadzona w kolejności pojawiania się elementów w pracy, jednak w przypadku dużej liczby takich elementów można rozważyć numerację w ramach poszczególnych rozdziałów. Na przykład, jeśli praca zawiera trzy rozdziały, rysunki w pierwszym rozdziale mogą być numerowane jako Rysunek 1.1, 1.2, itd., w drugim jako Rysunek 2.1, 2.2, itd., a w trzecim jako Rysunek 3.1, 3.2, itd. Taki system numeracji ułatwia odnalezienie konkretnego rysunku w obrębie pracy.

Każdy rysunek, wykres i tabela powinny mieć przypisany odpowiedni opis. Opis ten powinien być krótki, ale wystarczająco informacyjny, aby czytelnik mógł zrozumieć, co przedstawia dany element. Opis powinien zawierać również źródło, jeśli dany element pochodzi z zewnętrznego źródła. Należy pamiętać, że opisy powinny być zgodne z zasadami formatowania przyjętymi przez uczelnię i powinny być umieszczane bezpośrednio pod rysunkiem, wykresem lub tabelą.

Po oznaczeniu i opisaniu każdego z elementów wizualnych, można przystąpić do tworzenia spisów. Spis rysunków powinien zawierać numery i opisy wszystkich rysunków w pracy dyplomowej. Podobnie, spis wykresów i spis tabel powinny zawierać numery i opisy poszczególnych wykresów i tabel. W każdym z tych spisów powinno znaleźć się również odniesienie do strony, na której dany element się znajduje. To ułatwia czytelnikowi szybkie odnalezienie interesujących go danych.

Tworzenie spisów można zrealizować na kilka sposobów. Jednym z najprostszych jest ręczne wpisywanie numerów i opisów w odpowiednich sekcjach pracy dyplomowej. Jeśli jednak praca zawiera dużą liczbę rysunków, wykresów i tabel, warto skorzystać z narzędzi automatyzujących ten proces. W programach do edytowania tekstu, takich jak Microsoft Word czy Google Docs, istnieją funkcje umożliwiające automatyczne generowanie spisów rysunków, wykresów i tabel. Korzystając z tych narzędzi, można zaoszczędzić czas i zapewnić większą dokładność spisów. Programy te zazwyczaj automatycznie aktualizują spisy w miarę wprowadzania zmian w pracy, co jest szczególnie przydatne, gdy liczba elementów wizualnych w pracy jest duża.

Podczas tworzenia spisów warto pamiętać o kilku zasadach dotyczących formatowania. Spisy powinny być umieszczone w odpowiednich miejscach w pracy dyplomowej, zwykle na początku lub na końcu dokumentu, w zależności od wymagań uczelni. Każdy spis powinien być czytelny i przejrzysty, z wyraźnym oddzieleniem poszczególnych elementów. Warto również zadbać o to, aby numery i opisy w spisach były zgodne z numerami i opisami w treści pracy, aby uniknąć pomyłek i nieścisłości.

Ważnym aspektem jest także aktualizacja spisów. W miarę dodawania nowych rysunków, wykresów i tabel do pracy dyplomowej, spisy powinny być na bieżąco aktualizowane. Automatyczne narzędzia do edytowania tekstu mogą pomóc w utrzymaniu spisów w aktualnym stanie, ale warto regularnie sprawdzać, czy wszystkie elementy są prawidłowo uwzględnione i opisane.

Na koniec, warto pamiętać o estetyce i spójności spisów. Dobre przygotowanie spisów rysunków, wykresów i tabel nie tylko ułatwia czytanie pracy, ale także wpływa na jej profesjonalny wygląd. Staranność w tworzeniu spisów odzwierciedla dbałość o szczegóły i rzetelność badacza, co jest istotnym aspektem każdej pracy dyplomowej.

Przygotowanie spisów rysunków, wykresów i tabel w pracy dyplomowej wymaga staranności i dbałości o szczegóły. Kluczowe jest oznaczenie każdego elementu, opracowanie czytelnych opisów, stworzenie dokładnych spisów oraz ich bieżąca aktualizacja. Korzystanie z narzędzi automatyzujących ten proces może znacząco ułatwić pracę i zapewnić większą precyzję. Zachowanie spójności i estetyki w przygotowywaniu spisów ma znaczący wpływ na profesjonalizm całej pracy dyplomowej.

Przygotowanie badań ekonomicznych

Przygotowanie badań ekonomicznych obejmuje szereg czynności wstępnych, które związane są z poszukiwaniem problemu badawczego, ustalaniem celów badań i hipotez badawczych, określeniem zbiorowości badawczej, rodzaju badań i doboru wskaźników, które mają być użyte w procesie badawczym. Ten etap przebiega w następujących fazach:

Sformułowanie problemu naukowego:

• zadawanie pytań ogólnych i szczegółowych;
• ustalenie problemu i celu badań;
• krytyka problemu w świetle literatury przedmiotu;
• ustalenie hipotez badawczych;
• ustalenie wstępne stosowanej terminologii;

Konceptualizacja badań:

• ustalenie zarysu badań;
• ustalenie rodzaju badań, np.: monografia, eksperyment, sondaż, ankieta itp.;
• wybór obiektów do badań;

Analiza literatury związanej z tematem badawczym;

Operacjonalizacja badań:

• ustalenie szczegółowe pojęć, wskaźników, relacji itp.;
• wybór albo opracowanie metod badawczych.

Przygotowanie badań ekonomicznych to skomplikowany proces, który wymaga dokładnego planowania, analizy oraz umiejętności praktycznych. Jest to kluczowy etap w tworzeniu pracy dyplomowej w dziedzinie ekonomii, który pozwala na zgromadzenie i analizę danych niezbędnych do odpowiedzenia na pytania badawcze i testowania hipotez. Poniżej przedstawiam szczegółowy poradnik dotyczący przygotowania badań ekonomicznych, który pomoże magistrantom skutecznie przeprowadzić badania i uzyskać wartościowe wyniki.

Pierwszym krokiem w przygotowaniu badań ekonomicznych jest zdefiniowanie celu badania oraz sformułowanie pytań badawczych. Należy jasno określić, co ma zostać osiągnięte dzięki badaniu, jakie są główne pytania, na które badanie ma odpowiedzieć, oraz jakie hipotezy mają być testowane. Cele badania powinny być konkretne, mierzalne i związane z aktualnymi zagadnieniami w dziedzinie ekonomii. Warto także określić, jakie znaczenie mają wyniki badania dla teorii i praktyki ekonomicznej.

Po ustaleniu celów badania i pytań badawczych, należy przejść do wyboru odpowiednich metod badawczych. W dziedzinie ekonomii stosuje się różne metody badawcze, takie jak analizy statystyczne, modele ekonometryczne, badania przypadków, czy analizy porównawcze. Wybór metod zależy od charakterystyki problemu badawczego oraz dostępnych danych. Ważne jest, aby wybrane metody były adekwatne do celu badania i pozwalały na uzyskanie rzetelnych i wiarygodnych wyników.

Kolejnym krokiem jest zebranie danych. W ekonomii dane mogą pochodzić z różnych źródeł, takich jak bazy danych, raporty rządowe, publikacje naukowe, czy badania terenowe. Ważne jest, aby dane były aktualne, wiarygodne i odpowiednio reprezentatywne dla badanego zjawiska. Warto również zadbać o to, aby dane były odpowiednio skategoryzowane i uporządkowane, co ułatwi późniejszą analizę.

Przed przystąpieniem do analizy danych, warto przygotować plan analizy, który opisuje, jakie techniki i narzędzia będą używane do przetwarzania i interpretacji danych. W zależności od rodzaju danych i wybranej metodologii, plan analizy może obejmować takie techniki jak analiza regresji, testy statystyczne, analizy korelacji, czy analizy szeregów czasowych. Przygotowanie planu analizy pozwala na zorganizowanie pracy i zapewnia spójność w przeprowadzaniu analizy.

Następnie należy przeprowadzić właściwą analizę danych. W tym etapie kluczowe jest stosowanie odpowiednich narzędzi i technik analitycznych oraz dokładne interpretowanie wyników. W przypadku analizy statystycznej ważne jest, aby stosować właściwe testy i techniki, które odpowiadają na pytania badawcze i są zgodne z charakterystyką danych. Należy również zadbać o dokładność obliczeń oraz prawidłowe interpretowanie wyników, aby uniknąć błędów i wnioskować na podstawie rzetelnych informacji.

Po przeprowadzeniu analizy danych, należy przygotować raport z wynikami badania. Raport powinien zawierać szczegółowy opis przeprowadzonych analiz, wyniki oraz ich interpretację. Należy również wskazać, jakie wnioski można wyciągnąć na podstawie wyników oraz jakie mają one znaczenie dla teorii i praktyki ekonomicznej. Ważne jest, aby raport był klarowny, dobrze zorganizowany i zawierał wszystkie istotne informacje, które pozwolą na pełne zrozumienie wyników badania.

Ostatnim krokiem w przygotowaniu badań ekonomicznych jest refleksja nad wynikami i rekomendacjami. Należy ocenić, jakie są ograniczenia badania, jakie pytania pozostają otwarte oraz jakie są możliwe kierunki dalszych badań. Refleksja nad wynikami pozwala na lepsze zrozumienie ich znaczenia oraz wpływa na rozwój wiedzy w dziedzinie ekonomii. Rekomendacje mogą obejmować sugerowane zmiany w polityce ekonomicznej, kierunki przyszłych badań lub praktyczne aplikacje wyników.

Przygotowanie badań ekonomicznych to złożony proces, który wymaga staranności i dokładności na każdym etapie. Kluczowe elementy przygotowania to: definiowanie celu badania i pytań badawczych, wybór odpowiednich metod badawczych, zbieranie i analiza danych oraz przygotowanie raportu z wynikami. Refleksja nad wynikami i rekomendacje są również istotne dla pełnego zrozumienia wyników badania i ich znaczenia. Staranność i dokładność w każdym z tych etapów przyczyniają się do uzyskania rzetelnych i wartościowych wyników, które mogą mieć istotne znaczenie dla teorii i praktyki ekonomicznej.

ZASADY FORMATOWANIA TEKSTU PRACY

-           Nie należy wstawiać nagłówków i stopek z oddzielną treścią, np. tytułem rozdziału.

-           Każdy rozdział należy rozpoczynać od nowej strony.

-           Nie należy stawiać kropek na końcu tytułu rozdziału (podrozdziału).

-           Spis treści – automatyczny. Spis treści należy umieścić po stronie tytułowej.

-          Numeracja stron – obowiązkowo automatyczna (w stopce, wyrównana do zewnątrz strony, Czcionka Times New Roman 12 pkt.). Pierwszą stroną pracy jest strona tytułowa i od niej należy zacząć numerowanie, ale nie umieszczać na niej numeru strony.

-           Czcionka – Times New Roman, rozmiar 12 pkt., grubość normalna.

-           Odstępy między znakami – standardowe (0 pkt.).

-           Pomiędzy wyrazami nie można wstawiać więcej niż jednego znaku spacji.

-           Odstępy między wierszami – pojedyncze.

-           Tekst justowany obustronnie.

-           Włączona opcja automatycznego dzielenia wyrazów.

-          Jeżeli dany akapit ma znaleźć się na nowej stronie należy zastosować funkcję podziału strony (kombinacja klawiszy: Ctrl + Enter). Nie wolno przechodzić do następnej strony wstawiając kolejne znaki Enter.

-           Na końcu wiersza nie mogą występować pojedyncze litery lub spójniki. W celu przeniesienia spójnika do kolejnego wiersza należy użyć tzw. twardej spacji (kombinacja klawiszy: Ctrl + Shift + spacja). „Twardą spację” należy wstawić bezpośrednio po spójniku, a przed następującym po nim wyrazem (powoduje to „przyklejenie” spójnika do wyrazu). Nie wolno używać w tym celu kilku zwykłych spacji lub tzw. miękkiego entera (kombinacja klawiszy: Shift + Enter).

-           Zabrania się wstawiania na końcu wiersza (w środku zdania) zwykłych oraz „miękkich” enterów.

-          Pomiędzy wyrazem a następującym po nim znaku przestankowym (przecinek, kropka, średnik, dwukropek) nie należy wstawiać znaku spacji.

-          Wyrazy (zdania) pisane w nawiasie nie mogą być oddzielone od tych nawiasów spacjami.

-           Wyliczenia w tekście – za pomocą automatycznego wypunktowania lub numerowania.

-           Wszelkie załączniki należy pisać czcionką Times New Roman, rozmiar 10 pkt.

Rozwinięcie pracy dyplomowej

W rozwinięciu pracy muszą znaleźć odzwierciedlenie sformułowane we wstępie cele i tezy pracy. Ogólnie można przyjąć, że konstrukcje rozwinięcia jest dobra wtedy, gdy użyta fonna jest najodpowiedniejsza do udowodnienia tez pracy. Treść rozwinięcia pracy wymaga podziahi na rozdziały i podrozdziały. Konstrukcja całości rozwinięcia powinna być zgodna z zasadami ciągu wynikania i układu hierarchicznego. Rozwiniecie pracy powinno zawierać:

• omówienie (uzasadnienie problemu badawczego) na podstawie literatury naukowej,
• opis stosowanych wyników badań,
• przedstawienie wyników badań.

Rozwinięcie pracy dyplomowej to kluczowy element, który w znaczący sposób wpływa na jakość całego dokumentu. Jest to część, w której badacz rozwija swoje główne idee, przedstawia analizy, wyniki oraz dyskusje związane z badanym zagadnieniem. Dokładne i przemyślane przygotowanie tej części jest istotne dla skutecznego przekazania treści oraz wniosków płynących z badań. Poniżej przedstawiam szczegółowy poradnik dotyczący rozwinięcia pracy dyplomowej, który pomoże magistrantom skutecznie zrealizować ten kluczowy etap.

Rozwinięcie pracy dyplomowej powinno być ściśle powiązane z celami badania i pytaniami badawczymi, które zostały określone we wstępie. Należy zaczynać od przedstawienia teoretycznych podstaw omawianego zagadnienia. Ważne jest, aby w tej części pracy wyjaśnić, jakie teorie i modele są istotne dla tematu badania, oraz jak są one związane z problemem badawczym. Rozwinięcie teoretyczne powinno obejmować przegląd literatury, która dostarcza kontekstu dla przeprowadzonych badań. Można w tym miejscu przedstawić kluczowe definicje, modele oraz wcześniejsze badania, które stanowią podstawę dla własnych analiz.

Po wprowadzeniu teoretycznym należy przejść do opisu metodologii badawczej, jeśli nie była ona szczegółowo omówiona we wcześniejszych częściach pracy. W tym miejscu należy przedstawić, jakie metody badawcze zostały zastosowane, w jaki sposób były zbierane i analizowane dane, oraz jakie narzędzia badawcze zostały wykorzystane. Ważne jest, aby szczegółowo opisać procedury, które były stosowane podczas przeprowadzania badań, oraz uzasadnić wybór zastosowanych metod. Rzetelne przedstawienie metodologii pozwala czytelnikowi zrozumieć, w jaki sposób osiągnięto wyniki oraz jakie są ich ograniczenia.

Kolejnym krokiem jest prezentacja wyników badań. Wyniki powinny być przedstawione w sposób jasny i uporządkowany. Warto wykorzystać różne formy prezentacji, takie jak tabele, wykresy, rysunki, aby zobrazować dane i ułatwić ich interpretację. Każdy z tych elementów powinien być dokładnie opisany i odniesiony do hipotez oraz pytań badawczych. W tej części pracy nie należy jednak interpretować wyników – należy jedynie przedstawić je w sposób obiektywny i klarowny.

Interpretacja wyników stanowi kolejny kluczowy element rozwinięcia pracy dyplomowej. W tej części należy przeanalizować wyniki w kontekście wcześniej przedstawionej literatury i teorii. Interpretacja wyników polega na odniesieniu uzyskanych danych do hipotez i pytań badawczych, a także na dyskusji ich znaczenia. Należy zastanowić się, czy wyniki potwierdzają lub obalają wcześniejsze teorie, czy wnoszą nowe wnioski do istniejącej wiedzy w danej dziedzinie. Ważne jest, aby interpretacja była dobrze uzasadniona i oparta na rzetelnych danych.

W rozwinięciu pracy dyplomowej należy także omówić możliwe ograniczenia badania. Należy przedstawić, jakie były trudności i ograniczenia, które mogły wpłynąć na wyniki badań. Mogą to być kwestie takie jak ograniczona dostępność danych, problemy z metodologią, czy trudności w analizie. Wskazanie ograniczeń badania pozwala na bardziej obiektywną ocenę wyników oraz na zrozumienie, w jaki sposób mogły one być wpływane przez różne czynniki.

Po omówieniu wyników i ich interpretacji warto również zaprezentować praktyczne lub teoretyczne implikacje badania. Należy wskazać, jakie są możliwe zastosowania wyników badań w praktyce, jakie mają one znaczenie dla teorii oraz jakie mogą mieć wpływ na dalszy rozwój wiedzy w danej dziedzinie. Praktyczne implikacje mogą obejmować rekomendacje dotyczące polityki, praktyki zawodowej lub innych obszarów, natomiast teoretyczne implikacje mogą odnosić się do rozwoju teorii lub modeli w danej dziedzinie.

Ostatnim etapem rozwinięcia pracy dyplomowej jest sformułowanie wniosków końcowych. Wnioski powinny stanowić syntetyczne podsumowanie najważniejszych wyników oraz ich interpretacji. Należy wskazać, jakie są główne wnioski płynące z badania, jak odpowiadają one na pytania badawcze oraz jakie mają znaczenie dla tematu pracy. Wnioski końcowe powinny być jasno sformułowane i odnosić się bezpośrednio do celów i hipotez badawczych.

Rozwinięcie pracy dyplomowej powinno być dobrze zorganizowane, logiczne i spójne. Ważne jest, aby poszczególne części były ze sobą powiązane i aby praca stanowiła całość, która prowadzi czytelnika od wprowadzenia do końcowych wniosków. Należy dbać o klarowność i precyzję w każdym z etapów rozwinięcia, aby zapewnić, że wyniki i interpretacje są zrozumiałe i dobrze uzasadnione.

Rozwinięcie pracy dyplomowej to istotny element, który wymaga staranności i dokładności. Kluczowe jest przedstawienie teoretycznych podstaw badania, szczegółowa metodologia, prezentacja wyników, ich interpretacja, omówienie ograniczeń, oraz sformułowanie praktycznych i teoretycznych implikacji. Jasne i spójne rozwinięcie pracy dyplomowej pozwala na skuteczne przekazanie wyników badania i ich znaczenia, co jest niezbędne dla uzyskania wysokiej jakości pracy dyplomowej.