Wzory stosowane w pracy dyplomowej powinny być umieszczone centralnie w osobnych liniach, oznaczone etykietą w postaci liczby arabskiej w nawiasie okrągłym, umiejscowionym w pobliżu prawego marginesu.
f (x)= a ×
x +1
(1)
x -1
Przed wzorem i poniżej należy umieszczać przerwę o szerokości 6 pkt.
W przypadku odnoszenia się w tekście do wzorów, należy używać numeru etykiety (wzoru) w nawiasach; np. (7).
Zapisy wzorów w pracach dyplomowych to kluczowy element, który wymaga szczególnej uwagi w zakresie poprawności, czytelności i zgodności z przyjętymi standardami naukowymi. Poprawne zapisanie wzorów matematycznych, fizycznych czy statystycznych jest istotne dla zapewnienia przejrzystości pracy oraz dla umożliwienia czytelnikowi pełnego zrozumienia przeprowadzonych analiz i wyników badań. W poniższym poradniku szczegółowo omówię zasady dotyczące zapisywania wzorów w pracach dyplomowych, aby pomóc magistrantom w przygotowaniu dokumentu, który będzie spełniał wysokie standardy akademickie.
Podstawowym elementem zapisywania wzorów jest ich poprawność matematyczna. Każdy wzór powinien być poprawnie sformułowany zgodnie z zasadami matematyki i fizyki oraz zgodnie z konwencjami stosowanymi w danej dziedzinie nauki. Nieprawidłowy zapis wzoru może prowadzić do błędnych wniosków, a co za tym idzie, do obniżenia wartości merytorycznej pracy. W związku z tym, przed umieszczeniem wzoru w pracy, warto sprawdzić jego poprawność oraz upewnić się, że jest on zgodny z obowiązującymi standardami.
Wzory powinny być zapisywane w sposób czytelny i jednoznaczny. Najczęściej stosuje się specjalne oprogramowanie matematyczne lub edytory tekstu, które umożliwiają precyzyjne formatowanie wzorów. W pracy dyplomowej należy zadbać o to, aby wzory były wyróżnione w sposób ułatwiający ich identyfikację i zrozumienie. Zazwyczaj wzory są zapisywane w osobnych liniach, wyśrodkowane i otoczone nawiasami, co zwiększa ich czytelność.
Każdy wzór powinien być odpowiednio opisany. W pracy dyplomowej należy zamieścić wyjaśnienia dotyczące poszczególnych symboli użytych w wzorze, co pozwoli czytelnikowi zrozumieć, co każdy z nich oznacza. Ważne jest, aby te opisy były precyzyjne i zrozumiałe. Warto również zaznaczyć, jeśli dany wzór pochodzi z literatury przedmiotu, podając odpowiednie źródło, co jest ważne dla zachowania rzetelności naukowej.
Numerowanie wzorów jest standardową praktyką, która ułatwia ich odnalezienie i odniesienie się do nich w dalszej części pracy. Numeracja wzorów powinna być konsekwentna i zgodna z przyjętymi zasadami w danej dziedzinie. Wzory numeruje się zazwyczaj w kolejności pojawiania się w pracy, przy czym numery wzorów umieszcza się w nawiasach, z numeracją bieżącą lub rozdziałową. Warto również zadbać o to, aby numery wzorów były jednoznaczne i nie kolidowały z numeracją innych elementów pracy, takich jak rysunki czy tabele.
Wzory matematyczne i statystyczne powinny być zapisane zgodnie z zasadami typograficznymi, które określają sposób formatowania różnych symboli i operatorów matematycznych. Należy pamiętać, że znaki matematyczne, takie jak sumy, całki czy różniczki, powinny być poprawnie sformatowane, aby były czytelne i jednoznaczne. Wzory powinny również zawierać odpowiednie jednostki miar, jeśli są one wymagane, co umożliwia właściwe zrozumienie ich zastosowania.
Kiedy wzór jest używany w analizie danych lub obliczeniach, warto zamieścić przykłady ilustrujące jego zastosowanie. Pokazanie, jak wzór jest stosowany do konkretnego przypadku lub jak prowadzi do uzyskanych wyników, może pomóc w lepszym zrozumieniu jego funkcji i znaczenia w badaniach. Dobrze jest także przedstawić krok po kroku sposób rozwiązywania problemu, wykorzystując dany wzór.
Kolejnym ważnym aspektem jest spójność stylu w całej pracy. Wzory powinny być zapisywane w sposób jednorodny, zgodny z wytycznymi dotyczącymi stylu i formatowania pracy. Należy unikać mieszania różnych stylów zapisu, które mogą wprowadzać chaos i utrudniać zrozumienie. Spójność w prezentacji wzorów wpływa na profesjonalny wygląd pracy i ułatwia jej czytanie.
Nie należy zapominać o kontekście, w jakim wzory są używane. Każdy wzór powinien być umieszczony w odpowiednim kontekście, który wyjaśnia jego znaczenie i zastosowanie w badaniach. Warto zatem opisać, w jaki sposób wzór odnosi się do tematu pracy, jakie ma znaczenie dla analizy danych i jakie są jego praktyczne implikacje. Dobre wprowadzenie do wzoru pozwala czytelnikowi na lepsze zrozumienie jego funkcji i roli w badaniach.
W pracy dyplomowej, zwłaszcza w pracach magisterskich, wzory matematyczne, fizyczne czy statystyczne mogą być używane w różnych sekcjach dokumentu, takich jak część teoretyczna, metodologia, wyniki badań czy dyskusja. Dlatego ważne jest, aby w każdej z tych sekcji wzory były stosowane zgodnie z zasadami logicznego porządku i były łatwe do odnalezienia i zrozumienia w kontekście omawianych treści.
Zapisywanie wzorów w pracach dyplomowych wymaga staranności i dbałości o szczegóły. Poprawność matematyczna, czytelność, opisanie symboli, numeracja, typografia, spójność stylu oraz kontekst to kluczowe aspekty, które należy uwzględnić podczas przygotowywania wzorów. Zastosowanie się do tych zasad nie tylko zwiększa profesjonalizm pracy, ale także ułatwia czytelnikowi jej odbiór i zrozumienie. Przygotowując wzory, warto korzystać z dostępnych narzędzi i oprogramowania, które umożliwiają precyzyjne formatowanie i prezentację, a także konsultować się z promotorem, aby upewnić się, że wzory są zgodne z wymaganiami uczelni i standardami akademickimi.
środa, 20 grudnia 2017
czwartek, 16 listopada 2017
Ilość rozdziałów w pracy dyplomowej
Praca dyplomowa licencjacka, inżynierska powinna zawierać co najmniej 3 rozdziały, natomiast praca dyplomowa magisterska 3-5 rozdziałów wraz z podrozdziałami. Tekst poszczególnych rozdziałów pracy nie może być “ciągły” lecz musi być podzielony na podrozdziały i punkty (z kolei dalej na podpunkty) aż do 3-stopnia podziału. Wówczas, gdy dane zagadnienie jest szczególnie obszerne lub omawiane bardzo gruntownie, można wprowadzić do tekstu tytuły niższego rzędu.
Należy jednak dążyć do zachowania w całej pracy (w poszczególnych rozdziałach) identycznej głębokości i podziału omawianej problematyki. Na początku rozdziału, przed jego pierwszym punktem, można zasygnalizować problematykę omawianą w kolejnych częściach danego rozdziału. Na końcu rozdziału pożądane jest zamieszczenie akapitu “przejściowego”, nawiązującego do zagadnień przedstawionych w następnym rozdziale.
Ilość rozdziałów w pracy dyplomowej jest kwestią, która może znacząco różnić się w zależności od rodzaju pracy, wymagań uczelni, oraz specyfiki danego tematu badawczego. Rozdziały są kluczowymi elementami struktury dokumentu, które mają na celu uporządkowanie treści i umożliwienie czytelnikowi łatwego śledzenia argumentacji oraz wyników badań. Przygotowanie odpowiedniej liczby rozdziałów oraz ich właściwe rozmieszczenie są istotne dla zapewnienia klarowności i spójności całej pracy.
Na ogół prace dyplomowe, zarówno licencjackie, jak i magisterskie, dzielą się na kilka podstawowych sekcji, które obejmują wstęp, część teoretyczną, metodologię, wyniki badań, dyskusję, wnioski, bibliografię oraz ewentualne załączniki. Każda z tych sekcji może być podzielona na rozdziały i podrozdziały, w zależności od złożoności tematu i zakresu badań. W praktyce, liczba rozdziałów w pracy dyplomowej jest uzależniona od kilku czynników, w tym od charakteru pracy, jej długości oraz wymogów ustalonych przez uczelnię.
W pracy dyplomowej licencjackiej, która zazwyczaj ma mniejszy zakres i mniejszą objętość niż prace magisterskie, liczba rozdziałów może być mniejsza. Typowa praca licencjacka może składać się z trzech do pięciu głównych rozdziałów, w tym wstępu, przeglądu literatury, metodologii, wyników badań i wniosków. Każdy z tych rozdziałów może być dodatkowo podzielony na podrozdziały, aby dokładniej przedstawić omawiane zagadnienia. Wstęp zazwyczaj zawiera cel i znaczenie pracy, przegląd literatury obejmuje teoretyczne podstawy tematu, metodologia opisuje użyte metody badawcze, wyniki przedstawiają uzyskane dane, a wnioski podsumowują główne odkrycia i sugerują przyszłe kierunki badań.
Prace magisterskie z reguły mają bardziej złożoną strukturę i większą objętość, co może wymagać większej liczby rozdziałów. Typowa struktura pracy magisterskiej może obejmować od pięciu do ośmiu głównych rozdziałów. Wstęp w pracy magisterskiej zwykle zawiera bardziej szczegółowe informacje na temat celu badania, jego istotności i kontekstu teoretycznego. Rozdział poświęcony przeglądowi literatury jest często bardziej rozbudowany, aby szczegółowo omówić istniejące badania i teorie związane z tematem. Metodologia w pracy magisterskiej zazwyczaj jest bardziej szczegółowa, z dokładnym opisem metod badawczych, narzędzi i procedur. Rozdziały dotyczące wyników badań oraz dyskusji są rozbudowane, aby dokładnie przedstawić analizę danych oraz ich interpretację. Wnioski są z kolei bardziej obszerne, z podkreśleniem implikacji praktycznych i teoretycznych wyników. W pracy magisterskiej mogą pojawić się także dodatkowe rozdziały, takie jak przegląd case studies, badania pilotażowe, analizy porównawcze lub rozdziały dotyczące zastosowań praktycznych wyników.
Warto również uwzględnić wymagania uczelni oraz wytyczne dotyczące struktury pracy dyplomowej. Każda uczelnia może mieć swoje specyficzne zasady dotyczące liczby rozdziałów i ich zawartości, które mogą być określone w regulaminie pisania prac dyplomowych lub w innych dokumentach informacyjnych. Dlatego przed przystąpieniem do pisania pracy warto zapoznać się z wytycznymi dotyczącymi struktury pracy, które są dostarczane przez uczelnię lub wydział.
Dodatkowym czynnikiem, który może wpłynąć na liczbę rozdziałów, jest charakter i złożoność tematu badawczego. Tematy bardziej złożone mogą wymagać dodatkowych rozdziałów, aby dokładnie omówić wszystkie istotne aspekty badania. Na przykład, prace badawcze dotyczące rozbudowanych projektów lub dużych zbiorów danych mogą wymagać dodatkowych sekcji poświęconych szczegółowym analizom, wynikowi analizy statystycznej lub dodatkowym aspektom praktycznym.
Podczas planowania struktury pracy dyplomowej warto również pamiętać o harmonii między rozdziałami. Rozdziały powinny być ze sobą logicznie powiązane, a ich kolejność powinna odzwierciedlać naturalny przebieg badań. Dobrym pomysłem jest przygotowanie planu pracy, w którym zarysujesz główne rozdziały oraz ich zawartość, co pomoże w utrzymaniu spójności i przejrzystości dokumentu.
Ilość rozdziałów w pracy dyplomowej jest uzależniona od wielu czynników, w tym od wymagań uczelni, charakteru tematu oraz zakresu badań. Prace licencjackie zazwyczaj mają prostszą strukturę z mniejszą liczbą rozdziałów, podczas gdy prace magisterskie wymagają bardziej rozbudowanej struktury z większą liczbą rozdziałów, aby szczegółowo przedstawić wszystkie aspekty badania. Kluczowe jest przestrzeganie wytycznych uczelni, dbanie o logiczną strukturę oraz spójność między rozdziałami, aby zapewnić profesjonalną i klarowną prezentację pracy dyplomowej.
Ilość rozdziałów w pracy dyplomowej jest kwestią, która może znacząco różnić się w zależności od rodzaju pracy, wymagań uczelni, oraz specyfiki danego tematu badawczego. Rozdziały są kluczowymi elementami struktury dokumentu, które mają na celu uporządkowanie treści i umożliwienie czytelnikowi łatwego śledzenia argumentacji oraz wyników badań. Przygotowanie odpowiedniej liczby rozdziałów oraz ich właściwe rozmieszczenie są istotne dla zapewnienia klarowności i spójności całej pracy.
Na ogół prace dyplomowe, zarówno licencjackie, jak i magisterskie, dzielą się na kilka podstawowych sekcji, które obejmują wstęp, część teoretyczną, metodologię, wyniki badań, dyskusję, wnioski, bibliografię oraz ewentualne załączniki. Każda z tych sekcji może być podzielona na rozdziały i podrozdziały, w zależności od złożoności tematu i zakresu badań. W praktyce, liczba rozdziałów w pracy dyplomowej jest uzależniona od kilku czynników, w tym od charakteru pracy, jej długości oraz wymogów ustalonych przez uczelnię.
W pracy dyplomowej licencjackiej, która zazwyczaj ma mniejszy zakres i mniejszą objętość niż prace magisterskie, liczba rozdziałów może być mniejsza. Typowa praca licencjacka może składać się z trzech do pięciu głównych rozdziałów, w tym wstępu, przeglądu literatury, metodologii, wyników badań i wniosków. Każdy z tych rozdziałów może być dodatkowo podzielony na podrozdziały, aby dokładniej przedstawić omawiane zagadnienia. Wstęp zazwyczaj zawiera cel i znaczenie pracy, przegląd literatury obejmuje teoretyczne podstawy tematu, metodologia opisuje użyte metody badawcze, wyniki przedstawiają uzyskane dane, a wnioski podsumowują główne odkrycia i sugerują przyszłe kierunki badań.
Prace magisterskie z reguły mają bardziej złożoną strukturę i większą objętość, co może wymagać większej liczby rozdziałów. Typowa struktura pracy magisterskiej może obejmować od pięciu do ośmiu głównych rozdziałów. Wstęp w pracy magisterskiej zwykle zawiera bardziej szczegółowe informacje na temat celu badania, jego istotności i kontekstu teoretycznego. Rozdział poświęcony przeglądowi literatury jest często bardziej rozbudowany, aby szczegółowo omówić istniejące badania i teorie związane z tematem. Metodologia w pracy magisterskiej zazwyczaj jest bardziej szczegółowa, z dokładnym opisem metod badawczych, narzędzi i procedur. Rozdziały dotyczące wyników badań oraz dyskusji są rozbudowane, aby dokładnie przedstawić analizę danych oraz ich interpretację. Wnioski są z kolei bardziej obszerne, z podkreśleniem implikacji praktycznych i teoretycznych wyników. W pracy magisterskiej mogą pojawić się także dodatkowe rozdziały, takie jak przegląd case studies, badania pilotażowe, analizy porównawcze lub rozdziały dotyczące zastosowań praktycznych wyników.
Warto również uwzględnić wymagania uczelni oraz wytyczne dotyczące struktury pracy dyplomowej. Każda uczelnia może mieć swoje specyficzne zasady dotyczące liczby rozdziałów i ich zawartości, które mogą być określone w regulaminie pisania prac dyplomowych lub w innych dokumentach informacyjnych. Dlatego przed przystąpieniem do pisania pracy warto zapoznać się z wytycznymi dotyczącymi struktury pracy, które są dostarczane przez uczelnię lub wydział.
Dodatkowym czynnikiem, który może wpłynąć na liczbę rozdziałów, jest charakter i złożoność tematu badawczego. Tematy bardziej złożone mogą wymagać dodatkowych rozdziałów, aby dokładnie omówić wszystkie istotne aspekty badania. Na przykład, prace badawcze dotyczące rozbudowanych projektów lub dużych zbiorów danych mogą wymagać dodatkowych sekcji poświęconych szczegółowym analizom, wynikowi analizy statystycznej lub dodatkowym aspektom praktycznym.
Podczas planowania struktury pracy dyplomowej warto również pamiętać o harmonii między rozdziałami. Rozdziały powinny być ze sobą logicznie powiązane, a ich kolejność powinna odzwierciedlać naturalny przebieg badań. Dobrym pomysłem jest przygotowanie planu pracy, w którym zarysujesz główne rozdziały oraz ich zawartość, co pomoże w utrzymaniu spójności i przejrzystości dokumentu.
Ilość rozdziałów w pracy dyplomowej jest uzależniona od wielu czynników, w tym od wymagań uczelni, charakteru tematu oraz zakresu badań. Prace licencjackie zazwyczaj mają prostszą strukturę z mniejszą liczbą rozdziałów, podczas gdy prace magisterskie wymagają bardziej rozbudowanej struktury z większą liczbą rozdziałów, aby szczegółowo przedstawić wszystkie aspekty badania. Kluczowe jest przestrzeganie wytycznych uczelni, dbanie o logiczną strukturę oraz spójność między rozdziałami, aby zapewnić profesjonalną i klarowną prezentację pracy dyplomowej.
niedziela, 1 października 2017
ZALECENIA OGÓLNE DO PRACY DYPLOMOWEJ
Praca dyplomowa (magisterska,
licencjacka, inżynierska) powinna uwzględniać następujące wymogi:
1.
Tytuł pracy musi być zgodny z kierunkiem
dyplomowania, tj. administracja, zarządzanie, bezpieczeństwo wewnętrzne,
ochrona środowiska, pedagogika. Student, który studiuje dwie specjalności na
danym kierunku, wykonuje jedną pracę łączącą dwie specjalności. Jeśli zaś
studiuje na różnych kierunkach studiów, musi pisać pracę dla każdego z tych
kierunków oddzielnie. Praca dyplomowa może być napisana przez więcej niż
jednego studenta, o ile można w niej wyodrębnić części przygotowane przez
poszczególnych studentów i na tej podstawie określić wkład pracy i jej wartość
merytoryczną.
2.
Musi mieć precyzyjnie określony przedmiot badań,
cel, problemy badawcze, hipotezę (hipotezy), metodykę badań, a także wskazane
źródła materiałów i analizę wyników z wnioskami wynikające z treści pracy.
3.
Część teoretyczna powinna być oparta na najnowszej
literaturze polskiej i zagranicznej. Ponadto w literaturze powinny być
uwzględnione publikacje pracowników uczelni, co potwierdzi związek badań z
procesem dydaktycznym.
4.
Źródła internetowe należy ograniczyć tylko do
niezbędnych informacji, chyba że
promotor uzna inaczej.
5.
Praca powinna:
a.
mieć charakter badawczy (np. rozwiązanie problemu
praktycznego, badanie empiryczne w jednostkach administracji lub
przedsiębiorstwach, oparte na aktualnie zebranych danych w konkretnych
jednostkach, przedsiębiorstwach);
lub
b.
mieć cechy projektu (np. projekt organizacji, projekt
systemu zarządzania, projekt systemu informatycznego, projekt systemu
informacyjnego dla zarządzania, biznesplan przedsięwzięcia, plan marketingowy,
projekcja ekonomiczno-finansowa);
6.
Przestrzegać obowiązujących wymogów edytorskich.
Prace nieodpowiadające powyższym
wymogom nie będą dopuszczone do obrony.
Praca dyplomowa musi zawierać
wyraźnie wydzieloną część praktyczną, będącą wkładem własnym przygotowującego
ją studenta.
Bibliografia powinna zawierać
wszystkie pozycje, z których autor korzystał przy pisaniu pracy. Bibliografia
pracy licencjackiej, inżynierskiej powinna obejmować co najmniej 15 pozycji, a
bibliografia pracy magisterskiej co najmniej 25 pozycji.
Strona tytułowa pracy dyplomowej
musi zawierać informację o uczelni, wydziale, kierunku, specjalności, tytuł
pracy (wyróżniony wielkością czcionki), imię i nazwisko autora, nr albumu,
tytuły i stopnie naukowe oraz imię i nazwisko promotora, rodzaj pracy
(magisterska, inżynierska, licencjacka) miejsce (Józefów) oraz rok i miesiąc
obrony.
Pod względem objętości praca
dyplomowa licencjacka, inżynierska powinna liczyć od 50 do 70 znormalizowanych
stron wydruku komputerowego. Średnia wielkość pracy magisterskiej to około 70 -
100 stron tekstu opracowanego poprawnie pod względem merytorycznym i formalnym.
Do podanych wielkości nie wlicza się dodatków, aneksów i załączników.
Tekst pracy dyplomowej musi być
spójny merytorycznie.
Kolejne kwestie, wątki powinny
wyraźnie wiązać się ze sobą. Musi istnieć między nimi merytoryczna łączność. W
żadnym wypadku tekst pracy nie może być zbiorem rwanych, niepowiązanych między
sobą myśli (“myśli nieuczesane”).
Przy omawianiu różnych metod,
technik, sposobów, okoliczności itp. Pożądane jest stosowanie wyliczenia
punktowego [zalecane – np. 1., 2., 3…, a), b), c)…]. Sposób wypunktowania musi
być w całej pracy jednolity.
Poszczególne punkty wyliczenia
muszą być tak sformułowane stylistycznie, aby każdy z nich mógł być czytany
jako dalszy ciąg zdania zapowiadającego wyliczenie.
Cała praca powinna być pisana
krótkimi, jasnymi, poprawnie sformułowanymi zdaniami. Należy unikać zdań
długich (wielokrotnie złożonych) o skomplikowanej, niejasnej treści.
Tekst należy pisać w czasie
przeszłym w formie bezosobowej, np. wyszukano, poddano analizie, obliczono,
ustalono, przedstawiono, omówiono, zilustrowano.
W tekście pracy należy unikać
sformułowań informujących o zamierzeniach, np. “ …spróbuję przedstawić…”,
“…chciałbym zacząć od…”. Autor powinien przechodzić od razu do prezentacji i
omówienia wyników swoich badań oraz analiz.
Wnioski prezentowane zarówno w
kolejnych rozdziałach, jak i w zakończeniu pracy powinny być jednoznaczne (nie
ogólnikowe) i oparte na badanym materiale.
Nie są wnioskami: definicje,
objaśnienia, postulaty, zestawienie ustaleń faktycznych i statystycznych. Te
dwa ostatnie to wyniki badań. Wnioski mają być budowane w oparciu o te wyniki.
7.
Czcionka i marginesy: czcionka Times New Roman;
wielkość czcionki podstawowej 12 pkt., 1800 znaków na stronie A4, 30 wierszy po
60 znaków; odstępy pomiędzy wierszami 1,5 wiersza; marginesy – górny, dolny,
prawy – 2,5cm, lewy 3,5cm; kartki zadrukowane dwustronnie.
8.
Zbieranie materiałów do pracy dyplomowej odbywa się
od momentu zaakceptowania tematu przez Radę Wydziału i jego wyboru przez
studenta, tj. w pierwszym miesiącu po rozpoczęciu zajęć ostatniego roku
akademickiego. Napisane rozdziały pracy należy sukcesywnie przedstawiać
promotorowi, który akceptuje lub przekazuje uwagi w celu dokonania zmian.
Pierwszą wersję napisanej pracy dyplomowej należy przedstawić w całości
promotorowi nie później niż jeden miesiąc przed złożeniem jej w dziekanacie.
9.
Rola promotora jest szczególnie ważna ponieważ za
jakość pracy dyplomowej (pod względem formalnym i merytorycznym) odpowiada
student i promotor wyznaczony przez Radę Wydziału. Promotor na każdym spotkaniu
seminaryjnym powinien m.in. kontrolować postęp pracy studenta według
harmonogramu opracowania pracy dyplomowej. W przypadku zagrożenia terminu
złożenia pracy przez studenta, powinien natychmiast zareagować rozliczeniem
studenta z dotychczasowych postępów z powiadomieniem dziekana włącznie.
10. Student
składa w dziekanacie dwa egzemplarze pracy nie później niż na 14 dni przez
wyznaczoną datą egzaminu dyplomowego:
a.
jeden egzemplarz w twardej oprawie;
b.
drugi zbindowany (do akt studenta);
c.
dwa egzemplarze pracy muszą być zaakceptowane i
podpisane przez promotora z datą podpisania na specjalnej pieczęci na stronie
tytułowej;
podczas składania pracy w dziekanacie student
podpisuje oświadczenie o samodzielnym wykonaniu pracy dyplomowej.
niedziela, 10 września 2017
Rysunki, tablice i odsyłacze stosowane w pracy
Zarówno rysunki, jak i tablice należy umieszczać centralnie
w stosunku do lewego i prawego marginesu. Muszą być umieszczone w okolicach
dotyczącego go tekstu. Rysunki i tablice powinny być numerowane kolejno za
pomocą liczb arabskich (Rys. 1, Tabela 1 itd.). W tekście muszą znajdować się
odsyłacze do odpowiedniej tabeli lub rysunku wykorzystujące w tym celu ich numer.
Tytuły należy pisać czcionką Times New Romano rozmiarze 10 pkt.
Tytuły rysunków, wykresów i innych podobnych elementów powinny znajdować się
pod nimi, wyjątkiem jest tytuł tabeli, który powinien znajdować się nad tabelą.
Należy je wyrównać do lewej strony z zachowaniem odstępu jaki stosuje się w
akapitach. Pod rysunkami (tabelami, wykresami) należy podać źródło (czcionka Times
New Roman o rozmiarze 10 pkt bez pogrubienia, z zachowaniem ustaleń
dotyczących przypisów i bibliografii, wyrównanie do lewej z zachowaniem odstępu
jaki stosuje się w akapitach).
Rys.
1 (tytuł rysunku)
Źródło:
opracowanie własne
(Źródło:
A. Maksymiuk, Pieniądz i podatki, Warszawa 2002, s. 238).
Spisy rysunków, wykresów, tabel powinny zawierać numer rysunku (tabeli, wykresu),
jego tytuł (opis) oraz numer strony, na której występuje w tekście.
Dany punkt pracy nie powinien się rozpoczynać od zapowiedzi rysunku,
tabeli, wykresu. Element graficzny pracy musi poprzedzać odpowiednie
wprowadzenie.
Nie należy
stosować sformułowań “poniższa” lub “powyższa” tabela.
Każdy rysunek, tabela, czy też wykres musi być
odpowiednio skomentowany (zinterpretowany). Komentarz powinien uwzględniać
m.in. próbę analizy danych zawartych w elemencie graficznym.
środa, 30 sierpnia 2017
Składowe elementy pracy dyplomowej
1. Wybór tematu musi być poprzedzony rozpoznaniem literatury i dostępnością potrzebnych danych empirycznych. Nie każdy ładnie brzmiący temat jest dobry. Temat musi dawać możliwość skorzystania z istniejących materiałów i badań oraz powinien być poparty roboczą bibliografią, tj. wykazem publikacji i zawartych w nich treści (wraz ze stronami), które zostaną wykorzystane w pracy. Pierwsze kroki kierujemy zatem do bibliotek i badamy, czy planowany temat jest odpowiednio opisany i zbadany w istniejącej literaturze. Zadaniem dyplomanta jest tą literaturę poznać i krytycznie się do niej odnieść.
Dobrze, gdy praca jest związana z zawodem obecnym lub przyszłym, gdy interesuje autora i gdy jest ważna dla gospodarki. Temat powinien być krótki, jasno sformułowany i w pełni zgodny z treścią pracy. Powinien także uwzględniać możliwości dyplomanta odnośnie zdobycia materiałów pozwalających części teoretyczne i empiryczne.
Przykładowe tematy:
Analiza bezrobocia w wybranych jst w latach 1995 - 2005
Analiza bezrobocia wśród kobiet w latach 1995 - 2005
Analiza porównawcza bezrobocia w wybranych jst w latach 2000-2010
Aktywność zawodowa ludności na wybranym rynku pracy w Polsce (w wybranych jst) w latach...
Bierność i aktywność zawodowa w Polsce w latach ...
Temat określa zatem co badamy, gdzie miało miejsce to zjawisko i w jakim czasie. Jednakże tytuł pracy nie musi być tak rozbudowany. Wystarczy napisać „Bezrobocie w Polsce” a we wstępie określić powyższe elementy tematu.
2. Sformułowanie (we wstępie) podstawowej tezy pracy albo hipotezy, która winna korespondować z tematem i roboczym planem pracy, który pozwoliłby omówić wybrany temat i udowodnić przyjętą tezę. Teza jest nietrywialnym stwierdzeniem (zadaniem badawczym w pracy a zarazem podsumowaniem podjętych analiz), wymagającym udowodnienia. Z kolei hipoteza wymaga wykazania słuszności (uzasadnienia). Stwierdzenie przyjęte jako teza musi znajdować odzwierciedlenie w treści pracy, musi stanowić podsumowanie całej pracy, szczególnie – analiz podejmowanych w częściach badawczych - empirycznych.
3. Z tematu i tezy wynikać powinien plan pracy (spis treści). Najpierw rozdziały teoretyczne – od ogólnego do szczegółowego, potem – empiryczne. Praca ekonomiczna powinna zawierać przynajmniej jeden rozdział dotyczący jakiegoś elementu teorii ekonomii. Tytuły podrozdziałów powinny składać się na i zawierać się w tytule rozdziału, ta sama reguła dotyczy tytułów rozdziałów i tytułu pracy. Istotne jest oczywiście, aby zawartość treści danego elementu pracy odpowiadała brzmieniu tytułu.
Przykłady:
a) temat: Analiza efektywności przedsięwzięcia inwestycyjnego w ochronę środowiska. Teza: Inwestycje dokonane w woj./pow/gminie ... przyspieszają rozwój turystyki a tym samym rozwój regionu.
Rozdziały: 1. Ochrona środowiska, 2. Rozwój regionalny/lokalny, 3. Efektywność przedsięwzięcia (mierniki, metodologia, itp.)
b) temat: Analiza ekonomiczna budżetu gminy w latach ...
Teza: wydatki inwestycyjne malały przyczyniając się do wolniejszego rozwoju gminy .
Rozdziały:
1. Rozwój samorządu terytorialnego w Polsce („opowieść” o powstaniu i rozwoju idei decentralizacji, o zaletach i wadach, o realiach tego procesu w Polsce)
2. Polityka lokalna (w tym - strategia rozwoju i inne dokumenty planistyczne, stymulowanie rozwoju i przedsiębiorczości, budżetowanie w gminie i jego zasady)
3. Analiza budżetu (zwłaszcza tu udowadnia się tezę)
c. temat: Ewolucja systemu bankowego w Polsce w latach 1945 – 20....
Rozdziały: 1. Teoria pieniądza i kapitału oraz funkcjonowanie systemu pieniężnego w kapitalizmie 2. System bankowy w Polsce przed rokiem 1989 oraz zmiany w latach 90-tych (w tym - dostosowanie polskiego prawa bankowego do norm UE), 3. Ocena funkcjonowania polskiego systemu bankowego.
Rozdziałów powinno być od 3 do 5. Nie należy mieszać treści teoretycznych z praktyką. Teza jest udowadniana w części empirycznej. Przedtem trzeba pokazać definicje, prawne podstawy, metodologię itp.
Spis treści następuje po stronie tytułowej. Tytuł rozdziałów piszemy wersalikami (dużymi literami) podrozdziały i punkty – zwykłą czcionką. Numerujemy cyframi arabskimi.
Rozdział 1. Tytuł (wersaliki, wyśrodkowanie)
1.1. Tytuł podrozdziału (bez wersalików)
1.2. ........
4. Wstęp roboczy pisze się na początku, ostateczny – po ukończeniu pisania pracy, w formie dokonanej, w pierwszej osobie lub bezosobowo – byle konsekwentnie. Wstęp musi być bardzo dobrze i czytelnie sformułowany, wstęp roboczy określa zakres i harmonogram pracy badawczej dyplomanta, wstęp właściwy jest streszczeniem pracy – zapowiedzią poruszanych treści oraz dokonanych badań i wyciągniętych wniosków z punktu widzenia celu i tezy pracy.
Wstęp powinien zawierać:
- 1,2 akapity wprowadzenia (preambuły) – sformułowanie tematu pracy i uzasadnienie jego wyboru: wyjaśnienie ważności danego zagadnienia dla gospodarki lub przedstawienie przyczyn zainteresowania nim,
- ustalenie zakresu problemowego (co badam, jaką dziedzinę), terytorialnego i czasowego pracy, który nie powinien być krótszy niż 5 lat,
- określenie części składowych pracy: wstęp, 3-4 rozdziały (np. 2 teoretyczne i 1 praktyczny), zakończenie – podsumowanie pracy, bibliografię, spis skrótów, tabel i rysunków oraz aneks,
- przedstawienie charakterystyki rozdziałów (można o nich mówić bez podawania tytułów, bo są w spisie na poprzedniej stronie) w trybie dokonanym („omówione zostały treści...”)
- wskazanie głównego celu pracy, opisanie metody zastosowanej do jego osiągnięcia (analiza empiryczna danych, analiza opisowa, porównawcza, krytyczna analiza danych i informacji uzyskanych w ... ), określenie wykorzystanych materiałów i podstaw badawczych (książki, artykuły, dane statystyczne, ankiety),
- dokładne określenie tezy („powyższa konstrukcja pracy pozwoliła udowodnić tezę / zweryfikować hipotezę pracy, że ...... / która brzmi ...”). Teza to twierdzenie wymagające dowodu, hipoteza – przypuszczenie oparte na prawdopodobieństwie wymagające weryfikacji.
Wstęp nie powinien przekraczać 2 stron.
5. Układ pracy. Praca powinna mieć od 40 do 60 stron. Na każdy rozdział powinno przypadać mniej więcej tyle samo stron. Nie powinno być rażącej nieproporcjonalności, np. 10 stronicowe dwa pierwsze rozdziały i 30 stronicowy – ostatni.
Po wersalikach w tytule rozdziału nie stosujemy kropki na końcu. To samo dotyczy tytułów podrozdziałów.
Można pisać wstępy/wprowadzenia do rozdziałów (tekst pomiędzy tytułem rozdziału a tytułem pierwszego punktu) ale wówczas jednolicie we wszystkich rozdziałach.
Każdy rozdział zaczyna się od nowej strony (także: spis treści, wstęp, zakończenie, bibliografia, wykazy, aneksy), podrozdziały (punkty) – nie.
Dobór informacji w każdym rozdziale powinien pomóc autorowi opisać dane zjawisko społeczno-gospodarcze, wyjaśnić jego mechanizm lub udowodnić wcześniej przyjętą tezę. Informacje nie służące tym celom są zbędne. Jeśli - przykładowo - ktoś pisze o stosunkach gospodarczych polsko-norweskich, to nie może rozpisywać się o urokach krajobrazu północnej Norwegii. Część teoretyczna zawiera podstawowe pojęcia, definicje, kategorie i opis praw i mechanizmów ekonomicznych związanych z omawianą tematyką. Czyli metodę, którą autor się posługuj udowadniając hipotezę. Ta część nie jest niezależna od tezy. Teoria musi być kompatybilna do tego co udowadniam. Część empiryczna (z reguły 3 rozdział) zawiera wyniki badań ankietowych, analizy danych statystycznych oraz wnioski, jakie z tego płyną. Część empiryczna to weryfikacja tezy / hipotezy. Trzeba starannie dobrać dane, analizy i badania, aby wykazać słuszność tezy. Tekst pracy, czyli język, dobór treści i sposób argumentowania, powinien wskazywać na dużą wiedzę (oczytanie) autora w zakresie badanej problematyki. Język powinien być jednolity w całej pracy (zasada jednolitego pióra) – stanowi to dowód samodzielności pracy. Praca powinna zawierać omówienie poszczególnych zagadnień oraz konfrontację własnych wniosków i opinii z dotychczasowymi poglądami wyrażanymi w literaturze przedmiotu.
Każdy rozdział powinien mieć wprowadzenie, rozwinięcie, być bogaty we własne komentarze, udokumentowany literaturą w przypisach i podsumowany. Powinien też zawierać zdanie łączące z następną częścią pracy. Materiał w rozdziałach powinien być uporządkowany, w temacie rozdziału powinny mieścić się wszystkie rozdziały a w nich wszystkie podrozdziały / punkty. Tytuły rozdziałów, podrozdziałów powinny być możliwie krótkie i jasno sformułowane.
Akapitami rozdziela się poszczególne myśli. Akapit to specjalny wydzielony fragment tekstu stanowiący odrębną myśl. Bez wcięcia na początku punktu, podrozdziału czy rozdziału. Najogólniej mówiąc - dobry akapit powinien być na tyle długi, aby wyrazić jedną myśl i rozwinąć ją w sposób wystarczający dla celów nadawcy i na tyle krótki, aby ułatwić czytelnikowi odbiór tekstu. Powinien być to zatem kawałek jednocześnie pożywny i strawny. Nie można nadmiernie kawałkować tekstu ani stosować zbyt długich akapitów. Krótszy akapit następujący po kilku dłuższych przyciąga uwagę odbiorcy, więc można w nim podać ideę wyjątkowo istotną, stwierdzenie podsumowujące rozważania przeprowadzane w poprzednich akapitach czy ważne pytanie.
Niekiedy wygodniej jest posłużyć się cytowanym określeniem, bądź definicją, niż własnymi zdaniami. Cytaty to cudze wypowiedzi przytoczone dosłownie. Ujmowane są w cudzysłów bez dokonywania zmian. Kilku czy kilkunastozdaniowe cytaty najczęściej wyodrębnia się inną wielkością pisma lub jego krojem, mniejszymi odstępami międzywersowymi (między wierszami) lub większym wcięciem całego (dłuższego) cytatu.
Zmiany (opuszczenia) w cytatach można wprowadzać, jeśli każda z nich zostanie wyraźnie zaznaczona:
- pominięcie fragmentu cytowanego tekstu zaznaczamy trzema kropkami umieszczonymi w nawiasie kwadratowym. Np. „Test cytatu przez pominiętą jego partią [...] końcowa część cytatu”,
- skrócenie cytatu polegające na usunięciu początkowej lub końcowej części zdania zaznaczamy trzema kropkami, ale już bez nawiasów. Np. „...właściwie od średniowiecza Europa Środkowa, a w tym Polska, jest obszarem, który czerpie z Zachodu...".
W cytatach możemy stosować objaśnienia lub dopowiadać, aby stały się lepiej zrozumiane. Np.:
„Interesy pracowników reprezentują również związki zawodowe, które mają znaczną liczbę miejsc w Bundestagu [niższej izbie parlamentu niemieckiego], jak również swych przedstawicieli we wszystkich ministerstwach i w tzw. akcji zespolonej [...] czyli forum dyskusyjnym kapitału, pracy i rządu".
„...jesteśmy w ferworze licznych kampanii poważnych i niepoważnych - podkreśla Grzegorz W. Kołodko - które zakłócają zdolność do zdrowych ocen i obiektywnego wartościowania faktów...".
Cytat może być częścią zdania tworzonego z połączenia słów piszącego z obcym tekstem. Pamiętajmy jednak, że „cytatów używamy tyle, co pieprzu do zupy”.
Samodzielność naukową pracy można zachować tylko i wyłącznie w następujący sposób:
a) najpierw należy zapoznać się z zagadnieniem poprzez przeczytanie co najmniej kilkunastu książek / artykułów (wiodących autorów – autorytetów w danej dziedzinie) i wyrobić sobie zdanie na dany temat,
b) potem należy określić logiczną strukturę wypowiedzi (kolejność treści w podrozdziałach i rozdziałach) – powinna ona umożliwiać autorowi przejrzyste przedstawienie tematu w formie wykładu (najpierw na seminarium, a potem – na obronie pracy),
c) następnie - napisać własnymi słowami kolejne części powołując się jedynie na przeczytane pozycje źródłowe. Nie wolno pisać cudzymi zdaniami i akapitami, nawet jeśli zmienimy układ zdań czy zastosujemy inne słowa. Praca powinna być samodzielnie napisaną syntezą wiedzy i informacji, które autor zdobył w trakcie poszukiwania materiałów i ich studiowania oraz analizowania danych. Autor powinien, w miarę możliwości wnieść coś swojego do tematu – przykłady z praktyki, merytoryczną krytykę, własny sposób prezentacji danej teorii czy danych z przeprowadzonych badań.
W pracy często posługujemy się skrótami, np. PKP = Polskie Koleje Państwowe. Można je podzielić na dwie grupy: ogólnie znane i specjalne. Te pierwsze nie budzą wątpliwości i nie trzeba ich wyjaśniać. Drugi rodzaj skrótów - typowy tylko dla danej pracy - należy objaśnić, bądź w tekście, gdy używamy go po raz pierwszy, bądź w specjalnym wykazie na końcu pracy, gdy jest ich dużo. Należy konsekwentnie używać tych samych skrótów.
Nie należy zaczynać zdania skrótem, umieszczać dwóch skrótów obok siebie, odmieniać (dra, drem) - z wyjątkiem strony tytułowej, umieszczać liczby przed skrótem (rys. 4 a nie 4 rys.); wyjątek stanowi określenie czasu (XX w., 1999 r.), dodawać skrótu „nr” przed numerem tabeli czy rysunku.
Nie stosujemy skrótów zob. i por., gdy relacjonujemy lub dosłownie przytaczamy czyjeś poglądy. Skrót zob. (zobacz) wskazuje na bezpośrednie odniesienie do źródeł i poglądów autora. Zob. szerzej - oznacza szersze omówienie danego zagadnienia we wskazanym miejscu. Por. (porównaj) - dotyczy sytuacji, gdy wskazujemy na pozycję, w której znajdujemy potwierdzenie w znacznym stopniu naszego opisu lub prezentację zbliżonego poglądu.
Przypisy (odsyłacze) powinny być sporządzone jednolicie w całej pracy. Przypis rozpoczyna cyfra, a kończy kropka. Jeśli jakąś pracę tego samego autora cytujemy wielokrotnie, tylko za pierwszym razem podajemy pełny opis bibliograficzny: 1) G.C. Harcourt, Spory wokół teorii kapitału, PWE, Warszawa 1975, s. 308. Potem piszemy tylko: 5) G.C. Harcourt, op. cit., s. 15-22. Jeśli powołujemy się na kilka dzieł tego autora, musimy je odróżnić poprzez podanie pierwszego słowa (lub dwóch słów) tytułu, tj.: 5) G.C. Harcourt, Spory wokół ..., op. cit., s. 15-22 (op. cit. można wówczas pominąć, gdyż funkcję tego skrótu pełni wielokropek). Op.cit, czyli opus citatum, można zastąpić skrótem dz. cyt. [dzieło cytowane]. Jeśli zaś w kolejnym przypisie (bezpośrednio po zastosowanym powyżej) powołujemy się na tę samą pracę, piszemy jedynie: Tamże, s. 89 (lub ibidem albo ibid.). W przypadku powoływania się na artykuł/rozdział w pracy zbiorowej należy to robić następująco: L. Pasinetti, Wahania cykliczne a wzrost gospodarczy, (w:) Problemy teorii ekonomii i wzrostu gospodarczego, PWN Warszawa 1961, s. 401 (jeśli publikacja miała redaktora naukowego podaje się jego nazwisko przed nazwą wydawnictwa, np.: red. M. Nuti, oddzielając je przecinkami). W przypadku zeszytów/czasopism naukowych przypisy podajemy tak: W. Anioł, Kryzys finansowy w Europie - reperkusje dla polityki społecznej, Polityka Społeczna Nr 4 (445) 2011. W pracy należy konsekwentnie stosować terminologię wyłącznie łacińską lub wyłącznie polską. Pochyłą czcionką wyróżniamy tytuł oraz słowa - skróty, które go zastępują. Cyfry w tekście głównym oznaczające miejsce przypisu stawia się bezpośrednio po przywołaniu czyjejś myśli; można je też postawić na końcu akapitu, jeśli jego treść stanowi syntezę informacji zaczerpniętych z danego źródła, ale przed znakiem przestankowym, tj. przed przed kropką i przed dwukropkiem, który poprzedza wypunktowanie/numerowanie.
Dobre podsumowania rozdziałów mogą być pomocne do napisania zakończenia.
6. Zakończenie to bardzo ważna część pracy – jej podsumowanie, które nie może być kopią wstępu. Należy przypomnieć, dlaczego praca została napisana (znaczenie tematu) ale przede wszystkim - ustosunkować się do stopnia udowodnienia/weryfikacji tezy/hipotezy. Na ile się to udało, na ile nie. Można posłużyć się następującymi (lub podobnym sformułowaniem: „Rozważania i analizy podjęte w pracy pozwalają twierdzić, że hipoteza zastała udowodniona, gdyż...”. Badania przeprowadzone w pracy pozwoliły potwierdzić przyjętą we wstępie (hipo)tezę, (że) ...”.
Zasadniczą częścią zakończenia są (ponumerowane) wnioski, będące uszczegółowieniem tezy, streszczające i podsumowujące treści pracy (można rozpocząć ich przytaczanie od zdania: „Na powyższą tezę składają się następujące wnioski szczegółowe”, „Analiza zagadnień doprowadziła do następujących wniosków: ...” „Powyższe rozważania upoważniają do następujących wniosków...”). Czytelnik po zapoznaniu się z zakończeniem powinien dowiedzieć się (bez czytana pracy), jakim zagadnieniem teoretycznym zajmował się autor (jaka jest jego istota, znaczenie, jakie czynniki na nie wpływają, jakie są skutki) oraz jakie analizy zostały podjęte i do jakich wniosków prowadziły. Wnioski powinny zawierać najważniejsze dane (także liczbowe) przytaczane w pracy, uzasadniające hipotezę. W zakończeniu nie może być danych, wniosków, konkluzji, których nie poczyniono wcześniej w pracy na podstawie badań/analiz.
7. Bibliografia (nagłówek wersalikami) powinna być pogrupowana wg typu źródła na: monografie (pozycje zwarte, książki), artykuły naukowe, strategie rozwoju i raporty z ich realizacji, akty prawne, słowniki i encyklopedie, artykuły prasowe (nierecenzowane), źródła internetowe, pozostałe (np. roczniki statystyczne, podręczniki, maszynopisy, regulaminy banku i itp.). Kolejność alfabetyczna, numeracja w całej bibliografii powinna być ciągła. Powinna zawierać ok. 20 pozycji książkowych wydanych w ciągu ostatnich 10 lat, artykuły na wybrany temat za ostatnie 5 lat (książki/artykuły napisane przez klasyków tematu – niezależnie od roku wydania), publikacje zamieszczane na stronach internetowych prowadzonych przez poważne instytucje (np. ministerstwa i rządowe agencje, GUS, samorządy i ich jednostki, uczelnie wyższe i instytuty badawcze), czasopisma ekonomiczne (Ekonomista, Ekonomia, Gospodarka Narodowa, Kontrola Państwowa, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, Studia Prawno-Ekonomiczne) czasopisma branżowe (Bank i Kredyt, Ekonomika i Organizacja Przedsiębiorstw, Handel Wewnętrzny, Handel Zagraniczny, Marketing i Rynek, Organizacja i Kierowanie, Przegląd Statystyczny, Rachunkowość, Rynki Zagraniczne, Samorząd Terytorialny, Wspólnota, Gazeta Samorządu i Administracji), gazety (Życie Gospodarcze, Nowe Życie Gospodarcze, Nowy Przemysł, Rynek Pracy, Rzeczpospolita, Gazeta Bankowa, Polityka, Parkiet).
8. Spisy tabel i rysunków - pod wspólnym nagłówkiem robimy oddzielny spis dla tabel i oddzielny dla rysunków. Wszystkie wykresy i schematy należy nazywać rysunkami, co ułatwi wykonanie spisu przy użyciu edytora tekstu. 9. W aneksie gromadzi się informacje, dane, rachunki, wzory ankiety, mapy jst, coś do czego w treści się odwołujemy, ale nie umieszczamy, bo złamie to logikę wywodu.
Dobrze, gdy praca jest związana z zawodem obecnym lub przyszłym, gdy interesuje autora i gdy jest ważna dla gospodarki. Temat powinien być krótki, jasno sformułowany i w pełni zgodny z treścią pracy. Powinien także uwzględniać możliwości dyplomanta odnośnie zdobycia materiałów pozwalających części teoretyczne i empiryczne.
Przykładowe tematy:
Analiza bezrobocia w wybranych jst w latach 1995 - 2005
Analiza bezrobocia wśród kobiet w latach 1995 - 2005
Analiza porównawcza bezrobocia w wybranych jst w latach 2000-2010
Aktywność zawodowa ludności na wybranym rynku pracy w Polsce (w wybranych jst) w latach...
Bierność i aktywność zawodowa w Polsce w latach ...
Temat określa zatem co badamy, gdzie miało miejsce to zjawisko i w jakim czasie. Jednakże tytuł pracy nie musi być tak rozbudowany. Wystarczy napisać „Bezrobocie w Polsce” a we wstępie określić powyższe elementy tematu.
2. Sformułowanie (we wstępie) podstawowej tezy pracy albo hipotezy, która winna korespondować z tematem i roboczym planem pracy, który pozwoliłby omówić wybrany temat i udowodnić przyjętą tezę. Teza jest nietrywialnym stwierdzeniem (zadaniem badawczym w pracy a zarazem podsumowaniem podjętych analiz), wymagającym udowodnienia. Z kolei hipoteza wymaga wykazania słuszności (uzasadnienia). Stwierdzenie przyjęte jako teza musi znajdować odzwierciedlenie w treści pracy, musi stanowić podsumowanie całej pracy, szczególnie – analiz podejmowanych w częściach badawczych - empirycznych.
3. Z tematu i tezy wynikać powinien plan pracy (spis treści). Najpierw rozdziały teoretyczne – od ogólnego do szczegółowego, potem – empiryczne. Praca ekonomiczna powinna zawierać przynajmniej jeden rozdział dotyczący jakiegoś elementu teorii ekonomii. Tytuły podrozdziałów powinny składać się na i zawierać się w tytule rozdziału, ta sama reguła dotyczy tytułów rozdziałów i tytułu pracy. Istotne jest oczywiście, aby zawartość treści danego elementu pracy odpowiadała brzmieniu tytułu.
Przykłady:
a) temat: Analiza efektywności przedsięwzięcia inwestycyjnego w ochronę środowiska. Teza: Inwestycje dokonane w woj./pow/gminie ... przyspieszają rozwój turystyki a tym samym rozwój regionu.
Rozdziały: 1. Ochrona środowiska, 2. Rozwój regionalny/lokalny, 3. Efektywność przedsięwzięcia (mierniki, metodologia, itp.)
b) temat: Analiza ekonomiczna budżetu gminy w latach ...
Teza: wydatki inwestycyjne malały przyczyniając się do wolniejszego rozwoju gminy .
Rozdziały:
1. Rozwój samorządu terytorialnego w Polsce („opowieść” o powstaniu i rozwoju idei decentralizacji, o zaletach i wadach, o realiach tego procesu w Polsce)
2. Polityka lokalna (w tym - strategia rozwoju i inne dokumenty planistyczne, stymulowanie rozwoju i przedsiębiorczości, budżetowanie w gminie i jego zasady)
3. Analiza budżetu (zwłaszcza tu udowadnia się tezę)
c. temat: Ewolucja systemu bankowego w Polsce w latach 1945 – 20....
Rozdziały: 1. Teoria pieniądza i kapitału oraz funkcjonowanie systemu pieniężnego w kapitalizmie 2. System bankowy w Polsce przed rokiem 1989 oraz zmiany w latach 90-tych (w tym - dostosowanie polskiego prawa bankowego do norm UE), 3. Ocena funkcjonowania polskiego systemu bankowego.
Rozdziałów powinno być od 3 do 5. Nie należy mieszać treści teoretycznych z praktyką. Teza jest udowadniana w części empirycznej. Przedtem trzeba pokazać definicje, prawne podstawy, metodologię itp.
Spis treści następuje po stronie tytułowej. Tytuł rozdziałów piszemy wersalikami (dużymi literami) podrozdziały i punkty – zwykłą czcionką. Numerujemy cyframi arabskimi.
Rozdział 1. Tytuł (wersaliki, wyśrodkowanie)
1.1. Tytuł podrozdziału (bez wersalików)
1.2. ........
4. Wstęp roboczy pisze się na początku, ostateczny – po ukończeniu pisania pracy, w formie dokonanej, w pierwszej osobie lub bezosobowo – byle konsekwentnie. Wstęp musi być bardzo dobrze i czytelnie sformułowany, wstęp roboczy określa zakres i harmonogram pracy badawczej dyplomanta, wstęp właściwy jest streszczeniem pracy – zapowiedzią poruszanych treści oraz dokonanych badań i wyciągniętych wniosków z punktu widzenia celu i tezy pracy.
Wstęp powinien zawierać:
- 1,2 akapity wprowadzenia (preambuły) – sformułowanie tematu pracy i uzasadnienie jego wyboru: wyjaśnienie ważności danego zagadnienia dla gospodarki lub przedstawienie przyczyn zainteresowania nim,
- ustalenie zakresu problemowego (co badam, jaką dziedzinę), terytorialnego i czasowego pracy, który nie powinien być krótszy niż 5 lat,
- określenie części składowych pracy: wstęp, 3-4 rozdziały (np. 2 teoretyczne i 1 praktyczny), zakończenie – podsumowanie pracy, bibliografię, spis skrótów, tabel i rysunków oraz aneks,
- przedstawienie charakterystyki rozdziałów (można o nich mówić bez podawania tytułów, bo są w spisie na poprzedniej stronie) w trybie dokonanym („omówione zostały treści...”)
- wskazanie głównego celu pracy, opisanie metody zastosowanej do jego osiągnięcia (analiza empiryczna danych, analiza opisowa, porównawcza, krytyczna analiza danych i informacji uzyskanych w ... ), określenie wykorzystanych materiałów i podstaw badawczych (książki, artykuły, dane statystyczne, ankiety),
- dokładne określenie tezy („powyższa konstrukcja pracy pozwoliła udowodnić tezę / zweryfikować hipotezę pracy, że ...... / która brzmi ...”). Teza to twierdzenie wymagające dowodu, hipoteza – przypuszczenie oparte na prawdopodobieństwie wymagające weryfikacji.
Wstęp nie powinien przekraczać 2 stron.
5. Układ pracy. Praca powinna mieć od 40 do 60 stron. Na każdy rozdział powinno przypadać mniej więcej tyle samo stron. Nie powinno być rażącej nieproporcjonalności, np. 10 stronicowe dwa pierwsze rozdziały i 30 stronicowy – ostatni.
Po wersalikach w tytule rozdziału nie stosujemy kropki na końcu. To samo dotyczy tytułów podrozdziałów.
Można pisać wstępy/wprowadzenia do rozdziałów (tekst pomiędzy tytułem rozdziału a tytułem pierwszego punktu) ale wówczas jednolicie we wszystkich rozdziałach.
Każdy rozdział zaczyna się od nowej strony (także: spis treści, wstęp, zakończenie, bibliografia, wykazy, aneksy), podrozdziały (punkty) – nie.
Dobór informacji w każdym rozdziale powinien pomóc autorowi opisać dane zjawisko społeczno-gospodarcze, wyjaśnić jego mechanizm lub udowodnić wcześniej przyjętą tezę. Informacje nie służące tym celom są zbędne. Jeśli - przykładowo - ktoś pisze o stosunkach gospodarczych polsko-norweskich, to nie może rozpisywać się o urokach krajobrazu północnej Norwegii. Część teoretyczna zawiera podstawowe pojęcia, definicje, kategorie i opis praw i mechanizmów ekonomicznych związanych z omawianą tematyką. Czyli metodę, którą autor się posługuj udowadniając hipotezę. Ta część nie jest niezależna od tezy. Teoria musi być kompatybilna do tego co udowadniam. Część empiryczna (z reguły 3 rozdział) zawiera wyniki badań ankietowych, analizy danych statystycznych oraz wnioski, jakie z tego płyną. Część empiryczna to weryfikacja tezy / hipotezy. Trzeba starannie dobrać dane, analizy i badania, aby wykazać słuszność tezy. Tekst pracy, czyli język, dobór treści i sposób argumentowania, powinien wskazywać na dużą wiedzę (oczytanie) autora w zakresie badanej problematyki. Język powinien być jednolity w całej pracy (zasada jednolitego pióra) – stanowi to dowód samodzielności pracy. Praca powinna zawierać omówienie poszczególnych zagadnień oraz konfrontację własnych wniosków i opinii z dotychczasowymi poglądami wyrażanymi w literaturze przedmiotu.
Każdy rozdział powinien mieć wprowadzenie, rozwinięcie, być bogaty we własne komentarze, udokumentowany literaturą w przypisach i podsumowany. Powinien też zawierać zdanie łączące z następną częścią pracy. Materiał w rozdziałach powinien być uporządkowany, w temacie rozdziału powinny mieścić się wszystkie rozdziały a w nich wszystkie podrozdziały / punkty. Tytuły rozdziałów, podrozdziałów powinny być możliwie krótkie i jasno sformułowane.
Akapitami rozdziela się poszczególne myśli. Akapit to specjalny wydzielony fragment tekstu stanowiący odrębną myśl. Bez wcięcia na początku punktu, podrozdziału czy rozdziału. Najogólniej mówiąc - dobry akapit powinien być na tyle długi, aby wyrazić jedną myśl i rozwinąć ją w sposób wystarczający dla celów nadawcy i na tyle krótki, aby ułatwić czytelnikowi odbiór tekstu. Powinien być to zatem kawałek jednocześnie pożywny i strawny. Nie można nadmiernie kawałkować tekstu ani stosować zbyt długich akapitów. Krótszy akapit następujący po kilku dłuższych przyciąga uwagę odbiorcy, więc można w nim podać ideę wyjątkowo istotną, stwierdzenie podsumowujące rozważania przeprowadzane w poprzednich akapitach czy ważne pytanie.
Niekiedy wygodniej jest posłużyć się cytowanym określeniem, bądź definicją, niż własnymi zdaniami. Cytaty to cudze wypowiedzi przytoczone dosłownie. Ujmowane są w cudzysłów bez dokonywania zmian. Kilku czy kilkunastozdaniowe cytaty najczęściej wyodrębnia się inną wielkością pisma lub jego krojem, mniejszymi odstępami międzywersowymi (między wierszami) lub większym wcięciem całego (dłuższego) cytatu.
Zmiany (opuszczenia) w cytatach można wprowadzać, jeśli każda z nich zostanie wyraźnie zaznaczona:
- pominięcie fragmentu cytowanego tekstu zaznaczamy trzema kropkami umieszczonymi w nawiasie kwadratowym. Np. „Test cytatu przez pominiętą jego partią [...] końcowa część cytatu”,
- skrócenie cytatu polegające na usunięciu początkowej lub końcowej części zdania zaznaczamy trzema kropkami, ale już bez nawiasów. Np. „...właściwie od średniowiecza Europa Środkowa, a w tym Polska, jest obszarem, który czerpie z Zachodu...".
W cytatach możemy stosować objaśnienia lub dopowiadać, aby stały się lepiej zrozumiane. Np.:
„Interesy pracowników reprezentują również związki zawodowe, które mają znaczną liczbę miejsc w Bundestagu [niższej izbie parlamentu niemieckiego], jak również swych przedstawicieli we wszystkich ministerstwach i w tzw. akcji zespolonej [...] czyli forum dyskusyjnym kapitału, pracy i rządu".
„...jesteśmy w ferworze licznych kampanii poważnych i niepoważnych - podkreśla Grzegorz W. Kołodko - które zakłócają zdolność do zdrowych ocen i obiektywnego wartościowania faktów...".
Cytat może być częścią zdania tworzonego z połączenia słów piszącego z obcym tekstem. Pamiętajmy jednak, że „cytatów używamy tyle, co pieprzu do zupy”.
Samodzielność naukową pracy można zachować tylko i wyłącznie w następujący sposób:
a) najpierw należy zapoznać się z zagadnieniem poprzez przeczytanie co najmniej kilkunastu książek / artykułów (wiodących autorów – autorytetów w danej dziedzinie) i wyrobić sobie zdanie na dany temat,
b) potem należy określić logiczną strukturę wypowiedzi (kolejność treści w podrozdziałach i rozdziałach) – powinna ona umożliwiać autorowi przejrzyste przedstawienie tematu w formie wykładu (najpierw na seminarium, a potem – na obronie pracy),
c) następnie - napisać własnymi słowami kolejne części powołując się jedynie na przeczytane pozycje źródłowe. Nie wolno pisać cudzymi zdaniami i akapitami, nawet jeśli zmienimy układ zdań czy zastosujemy inne słowa. Praca powinna być samodzielnie napisaną syntezą wiedzy i informacji, które autor zdobył w trakcie poszukiwania materiałów i ich studiowania oraz analizowania danych. Autor powinien, w miarę możliwości wnieść coś swojego do tematu – przykłady z praktyki, merytoryczną krytykę, własny sposób prezentacji danej teorii czy danych z przeprowadzonych badań.
W pracy często posługujemy się skrótami, np. PKP = Polskie Koleje Państwowe. Można je podzielić na dwie grupy: ogólnie znane i specjalne. Te pierwsze nie budzą wątpliwości i nie trzeba ich wyjaśniać. Drugi rodzaj skrótów - typowy tylko dla danej pracy - należy objaśnić, bądź w tekście, gdy używamy go po raz pierwszy, bądź w specjalnym wykazie na końcu pracy, gdy jest ich dużo. Należy konsekwentnie używać tych samych skrótów.
Nie należy zaczynać zdania skrótem, umieszczać dwóch skrótów obok siebie, odmieniać (dra, drem) - z wyjątkiem strony tytułowej, umieszczać liczby przed skrótem (rys. 4 a nie 4 rys.); wyjątek stanowi określenie czasu (XX w., 1999 r.), dodawać skrótu „nr” przed numerem tabeli czy rysunku.
Nie stosujemy skrótów zob. i por., gdy relacjonujemy lub dosłownie przytaczamy czyjeś poglądy. Skrót zob. (zobacz) wskazuje na bezpośrednie odniesienie do źródeł i poglądów autora. Zob. szerzej - oznacza szersze omówienie danego zagadnienia we wskazanym miejscu. Por. (porównaj) - dotyczy sytuacji, gdy wskazujemy na pozycję, w której znajdujemy potwierdzenie w znacznym stopniu naszego opisu lub prezentację zbliżonego poglądu.
Przypisy (odsyłacze) powinny być sporządzone jednolicie w całej pracy. Przypis rozpoczyna cyfra, a kończy kropka. Jeśli jakąś pracę tego samego autora cytujemy wielokrotnie, tylko za pierwszym razem podajemy pełny opis bibliograficzny: 1) G.C. Harcourt, Spory wokół teorii kapitału, PWE, Warszawa 1975, s. 308. Potem piszemy tylko: 5) G.C. Harcourt, op. cit., s. 15-22. Jeśli powołujemy się na kilka dzieł tego autora, musimy je odróżnić poprzez podanie pierwszego słowa (lub dwóch słów) tytułu, tj.: 5) G.C. Harcourt, Spory wokół ..., op. cit., s. 15-22 (op. cit. można wówczas pominąć, gdyż funkcję tego skrótu pełni wielokropek). Op.cit, czyli opus citatum, można zastąpić skrótem dz. cyt. [dzieło cytowane]. Jeśli zaś w kolejnym przypisie (bezpośrednio po zastosowanym powyżej) powołujemy się na tę samą pracę, piszemy jedynie: Tamże, s. 89 (lub ibidem albo ibid.). W przypadku powoływania się na artykuł/rozdział w pracy zbiorowej należy to robić następująco: L. Pasinetti, Wahania cykliczne a wzrost gospodarczy, (w:) Problemy teorii ekonomii i wzrostu gospodarczego, PWN Warszawa 1961, s. 401 (jeśli publikacja miała redaktora naukowego podaje się jego nazwisko przed nazwą wydawnictwa, np.: red. M. Nuti, oddzielając je przecinkami). W przypadku zeszytów/czasopism naukowych przypisy podajemy tak: W. Anioł, Kryzys finansowy w Europie - reperkusje dla polityki społecznej, Polityka Społeczna Nr 4 (445) 2011. W pracy należy konsekwentnie stosować terminologię wyłącznie łacińską lub wyłącznie polską. Pochyłą czcionką wyróżniamy tytuł oraz słowa - skróty, które go zastępują. Cyfry w tekście głównym oznaczające miejsce przypisu stawia się bezpośrednio po przywołaniu czyjejś myśli; można je też postawić na końcu akapitu, jeśli jego treść stanowi syntezę informacji zaczerpniętych z danego źródła, ale przed znakiem przestankowym, tj. przed przed kropką i przed dwukropkiem, który poprzedza wypunktowanie/numerowanie.
Dobre podsumowania rozdziałów mogą być pomocne do napisania zakończenia.
6. Zakończenie to bardzo ważna część pracy – jej podsumowanie, które nie może być kopią wstępu. Należy przypomnieć, dlaczego praca została napisana (znaczenie tematu) ale przede wszystkim - ustosunkować się do stopnia udowodnienia/weryfikacji tezy/hipotezy. Na ile się to udało, na ile nie. Można posłużyć się następującymi (lub podobnym sformułowaniem: „Rozważania i analizy podjęte w pracy pozwalają twierdzić, że hipoteza zastała udowodniona, gdyż...”. Badania przeprowadzone w pracy pozwoliły potwierdzić przyjętą we wstępie (hipo)tezę, (że) ...”.
Zasadniczą częścią zakończenia są (ponumerowane) wnioski, będące uszczegółowieniem tezy, streszczające i podsumowujące treści pracy (można rozpocząć ich przytaczanie od zdania: „Na powyższą tezę składają się następujące wnioski szczegółowe”, „Analiza zagadnień doprowadziła do następujących wniosków: ...” „Powyższe rozważania upoważniają do następujących wniosków...”). Czytelnik po zapoznaniu się z zakończeniem powinien dowiedzieć się (bez czytana pracy), jakim zagadnieniem teoretycznym zajmował się autor (jaka jest jego istota, znaczenie, jakie czynniki na nie wpływają, jakie są skutki) oraz jakie analizy zostały podjęte i do jakich wniosków prowadziły. Wnioski powinny zawierać najważniejsze dane (także liczbowe) przytaczane w pracy, uzasadniające hipotezę. W zakończeniu nie może być danych, wniosków, konkluzji, których nie poczyniono wcześniej w pracy na podstawie badań/analiz.
7. Bibliografia (nagłówek wersalikami) powinna być pogrupowana wg typu źródła na: monografie (pozycje zwarte, książki), artykuły naukowe, strategie rozwoju i raporty z ich realizacji, akty prawne, słowniki i encyklopedie, artykuły prasowe (nierecenzowane), źródła internetowe, pozostałe (np. roczniki statystyczne, podręczniki, maszynopisy, regulaminy banku i itp.). Kolejność alfabetyczna, numeracja w całej bibliografii powinna być ciągła. Powinna zawierać ok. 20 pozycji książkowych wydanych w ciągu ostatnich 10 lat, artykuły na wybrany temat za ostatnie 5 lat (książki/artykuły napisane przez klasyków tematu – niezależnie od roku wydania), publikacje zamieszczane na stronach internetowych prowadzonych przez poważne instytucje (np. ministerstwa i rządowe agencje, GUS, samorządy i ich jednostki, uczelnie wyższe i instytuty badawcze), czasopisma ekonomiczne (Ekonomista, Ekonomia, Gospodarka Narodowa, Kontrola Państwowa, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, Studia Prawno-Ekonomiczne) czasopisma branżowe (Bank i Kredyt, Ekonomika i Organizacja Przedsiębiorstw, Handel Wewnętrzny, Handel Zagraniczny, Marketing i Rynek, Organizacja i Kierowanie, Przegląd Statystyczny, Rachunkowość, Rynki Zagraniczne, Samorząd Terytorialny, Wspólnota, Gazeta Samorządu i Administracji), gazety (Życie Gospodarcze, Nowe Życie Gospodarcze, Nowy Przemysł, Rynek Pracy, Rzeczpospolita, Gazeta Bankowa, Polityka, Parkiet).
8. Spisy tabel i rysunków - pod wspólnym nagłówkiem robimy oddzielny spis dla tabel i oddzielny dla rysunków. Wszystkie wykresy i schematy należy nazywać rysunkami, co ułatwi wykonanie spisu przy użyciu edytora tekstu. 9. W aneksie gromadzi się informacje, dane, rachunki, wzory ankiety, mapy jst, coś do czego w treści się odwołujemy, ale nie umieszczamy, bo złamie to logikę wywodu.
środa, 12 lipca 2017
Uwagi redakcyjne - Prace dyplomowe realizowane na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UMCS
§ 1
Prace dyplomowa składa się w
Dziekanacie Wydziału na co najmniej dwa tygodnie przed planowanym terminem egzaminu
dyplomowego.
§ 2
1. Pracę dyplomową składa się w dwóch
egzemplarzach, z których jeden przeznacza się do akt studenta, a drugi oddaje
do dyspozycji promotorowi.
2. Promotor może w porozumieniu z
recenzentem ustalić obowiązek przygotowania przez studenta trzeciego
egzemplarza.
§ 3
1. W całej pracy powinna być stosowana
jednolita forma gramatyczna (odautorska), preferowana przez promotora pracy, a
wynikająca z przyjętych założeń metodologii badań.
2. Tekst każdego rozdziału powinien rozpoczynać się od nowej strony.
§ 4
1. Objętość pracy licencjackiej
powinna mieścić się w przedziale 40-80 stron wydruku komputerowego formatu A4.
2. Objętość pracy magisterskiej
powinna mieścić się w przedziale 70-120 stron wydruku komputerowego formatu A4.
§ 5
1. Praca powinna być pisana czcionką
"Times New Roman" o wielkości 12 punktów. Dopuszcza się stosowanie
czcionki o wielkości 14, 16 punktów w tytułach podrozdziałów oraz rozdziałów
pracy.
2. Tekst w pracy dyplomowej powinien
być wydrukowany obustronnie, z interlinią "1,5". Zastrzeżenie to nie
dotyczy strony tytułowej, której rewers powinien być niezadrukowany.
3. Promotor ma prawo ustalić ze
studentami inną formę redakcyjną egzemplarza pracy magisterskiej przekazywanego
do jego dyspozycji (np. druk jednostronny,
sztywna oprawa introligatorska).
4. W egzemplarzu pracy dyplomowej powinny być zachowane następujące marginesy:
a) górny i dolny 2,5 cm
b) lewy i prawy – lustrzane 2,5 cm (3,5 cm na oprawę).
§ 6
Praca dyplomowa powinna być oprawiona
metodą termobindowania. Okładka powinna być mocna i estetyczna.
§7
1. Student wpisuje na stronie
tytułowej egzemplarza pracy dyplomowej przeznaczonego do akt formułę
"Przedkładam promotorowi samodzielnie wykonaną pracę licencjacką (lub
magisterską"), którą opatruje datą i własnym podpisem.
2. Na stronie tytułowej pracy
dyplomowej w egzemplarzu przeznaczonym do akt osobowych studenta promotor
wpisuje odręczną formułę "Pracę licencjacką (lub magisterską)
przyjąłem/przyjęłam". Adnotację tę promotor opatruje datą i własnym
podpisem.
3. Do egzemplarza przeznaczonego do
akt należy dołączyć wersję elektroniczną pracy przygotowaną zgodnie z
Zarządzeniem nr 10/2003 Rektora Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w
Lublinie z dnia 18 lutego 2003 roku wraz z oświadczeniem, którego tekst stanowi
Załącznik do wymienionego zarządzenia.
§
8
W przypadku gdy promotor pozbywa się egzemplarzy prac dyplomowych
napisanych pod jego kierunkiem zobowiązany jest do zniszczenia strony tytułowej
oraz innych stron, na podstawie których możliwe byłoby ustalenie danych
osobowych autora. Zobowiązany jest również do zatarcia wszelkich informacji
dotyczących tak zwanych danych wrażliwych, które umożliwiłyby zidentyfikowanie
osób badanych.
---
prace dyplomowe podlegają standardom przyjętym dla pisania prac naukowych w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych
---
prace dyplomowe podlegają standardom przyjętym dla pisania prac naukowych w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych
piątek, 12 maja 2017
Treść pracy dyplomowej
Treść pracy winno być przedstawiono w sposób zwięzły, klarowny i przejrzysty. Treścią pracy licencjackiej jest przedstawienie wybranego problemu, jego zwięzła analiza i wnioski (case study). Treść pracy powinno być zgodna z tytułem pracy.
Praca licencjacka powinna być kompletna, spoista logicznie i jasna, a układ konstrukcji pracy - kompleksowy. Styl pracy powinien być bezosobowy. Tekst powinien być przejrzysty i komunikatywny. Należy unikać kwiecistego języka i zbytniej zwięzłości. Niewskazany jest przerost formy językowej nad treścią.
Cytaty ze źródeł obcojęzycznych autor pracy podaje w tłumaczeniu na polski. W przypisie można podać tekst oryginalny. Praca nie może zawierać nadmiernej ilości cytatów.
Każda praca dyplomowa znacznie zyskuje na przejrzystości, jeśli zawiera elementy graficzne, takie jak: tabele, wykresy, zapisy blokowe, diagramy, itp. Takie podejście jest przede wszystkim korzystne dla autora opracowania. W słowach łatwo się pogubić, można się też wyrazie zawile lub niezrozumiale dla odbiorców. Natomiast zapisy graficzne są zawsze jednoznaczne i przekonywujące.
Treść pracy dyplomowej stanowi istotny element, który ma kluczowe znaczenie dla oceny jakości i wartości naukowej dokumentu. Praca dyplomowa jest kompleksowym dokumentem naukowym, który wymaga starannego opracowania i zorganizowania treści, aby w pełni odzwierciedlić wyniki przeprowadzonych badań oraz ich znaczenie w kontekście danej dziedziny nauki. Poniżej znajduje się szczegółowy przewodnik dotyczący struktury i treści pracy dyplomowej, który pomoże magistrantom w prawidłowym przygotowaniu dokumentu.
Rozpoczęcie pracy dyplomowej zazwyczaj obejmuje stronę tytułową, która powinna zawierać kluczowe informacje, takie jak tytuł pracy, imię i nazwisko autora, imię i nazwisko promotora, nazwę uczelni, nazwę wydziału, datę złożenia pracy oraz rodzaj pracy (np. magisterska, licencjacka). Strona tytułowa stanowi pierwszy kontakt czytelnika z pracą i powinna być zgodna z wytycznymi uczelni.
Kolejnym elementem jest spis treści, który prezentuje strukturę pracy oraz układ rozdziałów i podrozdziałów. Spis treści ułatwia orientację w pracy i pozwala czytelnikowi na szybkie odnalezienie interesujących go fragmentów. Powinien być aktualizowany w miarę dodawania lub modyfikowania rozdziałów i podrozdziałów.
Wstęp jest kluczową częścią pracy dyplomowej, która wprowadza czytelnika w tematykę badania. W tej części należy przedstawić cel i zakres pracy, uzasadnić wybór tematu oraz wyjaśnić, dlaczego badanie jest istotne. Należy również opisać, jakie pytania badawcze będą analizowane i jakie są hipotezy pracy. Wstęp powinien również zawierać krótki przegląd literatury, aby zarysować kontekst teoretyczny oraz wskazać, jak praca odnosi się do istniejących badań.
Rozdział przeglądu literatury jest kluczowy dla każdej pracy dyplomowej. W tym rozdziale należy dokładnie zaprezentować stan wiedzy na temat omawianego zagadnienia, omawiając istniejące badania, teorie oraz podejścia stosowane w danej dziedzinie. Przegląd literatury ma na celu ukazanie, jak dotychczasowe badania wpłynęły na temat pracy oraz jakie luki istnieją w aktualnym stanie wiedzy. Należy również wskazać, jak praca dyplomowa wpisuje się w dotychczasowe badania i jakie nowe wnioski wnosi do danej dziedziny.
Rozdział metodologii jest niezwykle ważny, gdyż przedstawia metody i techniki używane do przeprowadzenia badań. Należy dokładnie opisać zastosowane metody badawcze, narzędzia, techniki zbierania danych oraz sposób analizy danych. W tej części pracy powinny znaleźć się informacje na temat próby badawczej, jej charakterystyki oraz procedur badawczych. Opis metodologii powinien być wystarczająco szczegółowy, aby inny badacz mógł powtórzyć badanie i uzyskać podobne wyniki. Należy również omówić ewentualne ograniczenia metodologiczne, które mogą wpłynąć na wyniki badania.
Rozdział dotyczący wyników badania przedstawia wyniki uzyskane w trakcie przeprowadzonych badań. Wyniki powinny być przedstawione w sposób jasny i zrozumiały, z użyciem odpowiednich tabel, wykresów i diagramów, które pomagają w wizualizacji danych. Ważne jest, aby wyniki były prezentowane w sposób obiektywny, bez interpretacji czy oceny. Powinny być również szczegółowo opisane, aby czytelnik mógł łatwo zrozumieć, jakie dane zostały uzyskane i jakie są ich kluczowe cechy.
Rozdział dyskusji jest miejscem, gdzie wyniki badania są analizowane i interpretowane w kontekście istniejącej literatury i teorii. Należy porównać uzyskane wyniki z wcześniejszymi badaniami, wskazać, czy potwierdzają one hipotezy postawione we wstępie, oraz omówić, jakie mają one implikacje teoretyczne i praktyczne. Dyskusja powinna również zawierać ocenę ograniczeń badania oraz sugestie dotyczące przyszłych badań, które mogą rozszerzyć lub uzupełnić uzyskane wyniki.
Rozdział wniosków końcowych podsumowuje główne odkrycia pracy i przedstawia najważniejsze wnioski płynące z przeprowadzonych badań. W tej części należy wskazać, jakie są praktyczne i teoretyczne implikacje wyników, a także jakie rekomendacje można wyciągnąć na podstawie przeprowadzonych analiz. Wnioski powinny być spójne z celem pracy oraz odpowiadać na postawione pytania badawcze.
Na końcu pracy dyplomowej znajduje się bibliografia, która zawiera wszystkie źródła, z których korzystano podczas pisania pracy. Bibliografia powinna być zgodna z wytycznymi dotyczącymi formatowania i cytowania, które są określone przez uczelnię lub przyjęte w danej dziedzinie naukowej. Należy upewnić się, że wszystkie źródła są poprawnie cytowane i że bibliografia jest kompletna i zgodna z wymaganiami formalnymi.
Załączniki, jeśli są obecne w pracy, powinny być umieszczone na końcu dokumentu. Załączniki mogą obejmować dodatkowe materiały, takie jak pełne zestawy danych, dodatkowe analizy, kwestionariusze badawcze, czy inne dokumenty, które są istotne dla pracy, ale zbyt obszerne, aby umieścić je w głównym tekście.
Treść pracy dyplomowej powinna być starannie zaplanowana i zorganizowana, aby zapewnić jej wysoką jakość i zgodność z wymaganiami akademickimi. Każdy z rozdziałów pracy powinien być logicznie powiązany z pozostałymi, a treść powinna być precyzyjnie opracowana i odpowiednio udokumentowana. Kluczowe jest, aby praca była spójna, dobrze udokumentowana, a jej struktura i treść odpowiadały wymaganiom uczelni oraz standardom naukowym.
Praca licencjacka powinna być kompletna, spoista logicznie i jasna, a układ konstrukcji pracy - kompleksowy. Styl pracy powinien być bezosobowy. Tekst powinien być przejrzysty i komunikatywny. Należy unikać kwiecistego języka i zbytniej zwięzłości. Niewskazany jest przerost formy językowej nad treścią.
Cytaty ze źródeł obcojęzycznych autor pracy podaje w tłumaczeniu na polski. W przypisie można podać tekst oryginalny. Praca nie może zawierać nadmiernej ilości cytatów.
Każda praca dyplomowa znacznie zyskuje na przejrzystości, jeśli zawiera elementy graficzne, takie jak: tabele, wykresy, zapisy blokowe, diagramy, itp. Takie podejście jest przede wszystkim korzystne dla autora opracowania. W słowach łatwo się pogubić, można się też wyrazie zawile lub niezrozumiale dla odbiorców. Natomiast zapisy graficzne są zawsze jednoznaczne i przekonywujące.
Treść pracy dyplomowej stanowi istotny element, który ma kluczowe znaczenie dla oceny jakości i wartości naukowej dokumentu. Praca dyplomowa jest kompleksowym dokumentem naukowym, który wymaga starannego opracowania i zorganizowania treści, aby w pełni odzwierciedlić wyniki przeprowadzonych badań oraz ich znaczenie w kontekście danej dziedziny nauki. Poniżej znajduje się szczegółowy przewodnik dotyczący struktury i treści pracy dyplomowej, który pomoże magistrantom w prawidłowym przygotowaniu dokumentu.
Rozpoczęcie pracy dyplomowej zazwyczaj obejmuje stronę tytułową, która powinna zawierać kluczowe informacje, takie jak tytuł pracy, imię i nazwisko autora, imię i nazwisko promotora, nazwę uczelni, nazwę wydziału, datę złożenia pracy oraz rodzaj pracy (np. magisterska, licencjacka). Strona tytułowa stanowi pierwszy kontakt czytelnika z pracą i powinna być zgodna z wytycznymi uczelni.
Kolejnym elementem jest spis treści, który prezentuje strukturę pracy oraz układ rozdziałów i podrozdziałów. Spis treści ułatwia orientację w pracy i pozwala czytelnikowi na szybkie odnalezienie interesujących go fragmentów. Powinien być aktualizowany w miarę dodawania lub modyfikowania rozdziałów i podrozdziałów.
Wstęp jest kluczową częścią pracy dyplomowej, która wprowadza czytelnika w tematykę badania. W tej części należy przedstawić cel i zakres pracy, uzasadnić wybór tematu oraz wyjaśnić, dlaczego badanie jest istotne. Należy również opisać, jakie pytania badawcze będą analizowane i jakie są hipotezy pracy. Wstęp powinien również zawierać krótki przegląd literatury, aby zarysować kontekst teoretyczny oraz wskazać, jak praca odnosi się do istniejących badań.
Rozdział przeglądu literatury jest kluczowy dla każdej pracy dyplomowej. W tym rozdziale należy dokładnie zaprezentować stan wiedzy na temat omawianego zagadnienia, omawiając istniejące badania, teorie oraz podejścia stosowane w danej dziedzinie. Przegląd literatury ma na celu ukazanie, jak dotychczasowe badania wpłynęły na temat pracy oraz jakie luki istnieją w aktualnym stanie wiedzy. Należy również wskazać, jak praca dyplomowa wpisuje się w dotychczasowe badania i jakie nowe wnioski wnosi do danej dziedziny.
Rozdział metodologii jest niezwykle ważny, gdyż przedstawia metody i techniki używane do przeprowadzenia badań. Należy dokładnie opisać zastosowane metody badawcze, narzędzia, techniki zbierania danych oraz sposób analizy danych. W tej części pracy powinny znaleźć się informacje na temat próby badawczej, jej charakterystyki oraz procedur badawczych. Opis metodologii powinien być wystarczająco szczegółowy, aby inny badacz mógł powtórzyć badanie i uzyskać podobne wyniki. Należy również omówić ewentualne ograniczenia metodologiczne, które mogą wpłynąć na wyniki badania.
Rozdział dotyczący wyników badania przedstawia wyniki uzyskane w trakcie przeprowadzonych badań. Wyniki powinny być przedstawione w sposób jasny i zrozumiały, z użyciem odpowiednich tabel, wykresów i diagramów, które pomagają w wizualizacji danych. Ważne jest, aby wyniki były prezentowane w sposób obiektywny, bez interpretacji czy oceny. Powinny być również szczegółowo opisane, aby czytelnik mógł łatwo zrozumieć, jakie dane zostały uzyskane i jakie są ich kluczowe cechy.
Rozdział dyskusji jest miejscem, gdzie wyniki badania są analizowane i interpretowane w kontekście istniejącej literatury i teorii. Należy porównać uzyskane wyniki z wcześniejszymi badaniami, wskazać, czy potwierdzają one hipotezy postawione we wstępie, oraz omówić, jakie mają one implikacje teoretyczne i praktyczne. Dyskusja powinna również zawierać ocenę ograniczeń badania oraz sugestie dotyczące przyszłych badań, które mogą rozszerzyć lub uzupełnić uzyskane wyniki.
Rozdział wniosków końcowych podsumowuje główne odkrycia pracy i przedstawia najważniejsze wnioski płynące z przeprowadzonych badań. W tej części należy wskazać, jakie są praktyczne i teoretyczne implikacje wyników, a także jakie rekomendacje można wyciągnąć na podstawie przeprowadzonych analiz. Wnioski powinny być spójne z celem pracy oraz odpowiadać na postawione pytania badawcze.
Na końcu pracy dyplomowej znajduje się bibliografia, która zawiera wszystkie źródła, z których korzystano podczas pisania pracy. Bibliografia powinna być zgodna z wytycznymi dotyczącymi formatowania i cytowania, które są określone przez uczelnię lub przyjęte w danej dziedzinie naukowej. Należy upewnić się, że wszystkie źródła są poprawnie cytowane i że bibliografia jest kompletna i zgodna z wymaganiami formalnymi.
Załączniki, jeśli są obecne w pracy, powinny być umieszczone na końcu dokumentu. Załączniki mogą obejmować dodatkowe materiały, takie jak pełne zestawy danych, dodatkowe analizy, kwestionariusze badawcze, czy inne dokumenty, które są istotne dla pracy, ale zbyt obszerne, aby umieścić je w głównym tekście.
Treść pracy dyplomowej powinna być starannie zaplanowana i zorganizowana, aby zapewnić jej wysoką jakość i zgodność z wymaganiami akademickimi. Każdy z rozdziałów pracy powinien być logicznie powiązany z pozostałymi, a treść powinna być precyzyjnie opracowana i odpowiednio udokumentowana. Kluczowe jest, aby praca była spójna, dobrze udokumentowana, a jej struktura i treść odpowiadały wymaganiom uczelni oraz standardom naukowym.
Subskrybuj:
Posty (Atom)