Wymogi edytorskie pracy dyplomowej

Rozmiar papieru A4

Marginesy: lustrzane, górny, dolny 2,5 cm, wewnętrzny 3,5 cm, zewnętrzny 2 cm.

Odstęp: 1,5 linii.

Wyrównywanie tekstu: justowanie (dotyczy treści). Włączone dzielenie wyrazów.

Czcionka: Times New Roman. Wielkość czcionki, którą pisana jest treść 12 pkt.

Numeracja stron rozpoczynająca się od pierwszej strony spisu treści umieszczona na dole strony przy marginesie zewnętrznym. Numery arabskie, czcionka Times New Roman 12 pkt. Liczenie stron zaczynamy od strony tytułowej. Numeru stron nie piszemy na stronie tytułowej, wstępu, spisu treści oraz pierwszych stronach każdego rozdziału.

Tytuły rozdziałów: czcionka Times New Roman 16 pkt. pogrubiona. Wyrównywanie do środka strony. Nad tytułem umieszczony tekst: Rozdział 1. Po tytule rozdziału dwie wolne linie.

Tytuły podrozdziałów: czcionka Times New Roman 12 pkt. pogrubiona. Wyrównywanie do lewej strony. Bez wolnej linii po tytule podrozdziału.

Przypisy dolne pisane czcionką Times New Roman 10 pkt., umieszczane na dole strony. Przypisy numerowane liczbami arabskimi, numeracja ciągła w całej pracy.

Tabele, rysunki, schematy, wykresy itp. numerowane dwustopniowo, np. Tabela 2.1., pierwsza cyfra oznacza numer rozdziału, a druga kolejny numer tabeli w tym rozdziale.

Tytuł obiektu za numeracją, całość pisana czcionką Times New Roman 12 pkt. pogrubioną, umieszczona nad obiektem, wyrównana do lewego marginesu.

Równania matematyczne wyśrodkowane, pisane czcionką Times New Roman 12 pkt., numeracja podawana w nawiasach okrągłych (…) wyrównanych do prawego marginesu, w tej samej linii. Zasady numeracji dwustopniowej analogiczne jak w przypadku pozostałych obiektów.

Źródło pochodzenia tabeli, rysunku, wykresu lub równania itp. umieszczone pod obiektem, tekst wyrównany do lewego marginesu, czcionka Times New Roman 10 pkt.

Każdy cytat musi posiadać przypis

Każdy cytat, zaznaczony w tekście cyfrą, musi posiadać odpowiedni przypis. Przypisy umieszcza się na dole strony, pod poziomą linią, oddzielającą przypisy od głównego tekstu do którego się odnoszą. Numeracja przypisów stanowi kontynuację, od pierwszego do ostatniego przypisu w całej pracy dyplomowej. Przypisy mogą mieć charakter źródłowy, uzupełniający tekst główny, wyjaśniający (np. rozwinięcie użytego skrótu), polemiczny w odniesieniu do umieszczonych w pracy cytatów (stosuje się wówczas: Zob., Patrz, Por. lub opis wyjaśnienia). Przypis musi kończyć się kropką. W ramach jednego przypisu można podać kilka różnych źródeł (oddziela się je za pomocą średnika). W przypisach stosuje się tekst opisowy. Norma określa pewne informacje (miejsce wydania, wydawca) jako fakultatywne i nie narzuca obowiązującej interpunkcji. Ważne jest jednak aby w całej pracy stosować jednolity schemat przypisów i system interpunkcji.

Jeśli autor pracy odwołuje się kolejny raz do tej samej pozycji, może, zamiast przytaczać cały opis bibliograficzny publikacji, użyć następujących zwrotów: ibidem = tamże,

Przykład:1 Cholewa, W.: Systemy doradcze. Gliwice 1984.

2 Tamże, s.11

Cytaty i przypisy

Autorzy prac korzystają często z przemyśleń i publikacji innych osób. Aby nie być posądzonym o plagiat, autor musi podać źródło, z którego czerpie informacje, a następnie dokładnie je opisać. Podanie źródeł jest konieczne, gdy przytacza się cytaty, dane liczbowe, wzory lub ilustracje zaczerpnięte z innych publikacji.

Zasady opisu tych dokumentów ustala norma PN-ISO 690:2002 Dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma i struktura. Normę tę stosuje się przy sporządzaniu przypisów w celu włączenia ich do bibliografii oraz przy formułowaniu odpowiadających pozycjom tej bibliografii powołań w tekście. W przypadku wykorzystania w pracy naukowej dokumentu elektronicznego stosuje się dodatkowo normę
PN-ISO 690-2:1999 Informacja i dokumentacja - Przypisy bibliograficzne - Arkusz 2: Dokumenty elektroniczne i ich części. Obie normy dostępne są w bibliotece.

Cytaty będące fragmentami dokumentów, tekstów źródłowych, bądź ważnymi dla pracy, przytoczonymi w dosłownym brzmieniu fragmentami opracowań naukowych, muszą być podawane w cudzysłowie. Cytaty dłuższe (kilku zdaniowe) można wyróżnić specjalnym akapitem, lub kursywą. W przypadku gdy cytat jest skracany, nie przytaczany w całości, miejsce opuszczone zaznacza się wielokropkiem w nawiasie, np.:

PrzykładTwórcza resocjalizacja w swoim założeniu przeciwstawia się postmodernistycznemu myśleniu (…) pokazuje, że u postawy odnowy człowieka (…) leży nadzieja 21.

Spisy rysunków, wykresów, tabel

Spisy wszystkich dodatkowych elementów (tabel, wykre­sów, załączników) konstruujemy po zredagowaniu biblio­grafii zgodnie ze wzorem tworzenia spisu treści.
W przypadku gdy autorem tabeli, rysunku itd. jest student jako źródło podaje się: opracowanie własne.
Spisy rysunków, wykresów, tabel powinny zawierać numer rysunku (tabeli, wykresu), jego tytuł (opis) oraz numer strony, na której występuje w tekście. Dany punkt pracy nie powinien się rozpoczynać od zapowiedzi rysunku, tabeli, wykresu.

Element graficzny pracy musi być poprzedzony odpowiednim wprowadzeniem. Każdy rysunek, tabela, czy też wykres musi być odpowiednio skomentowany (zinterpretowany). Komentarz powinien uwzględniać m. in. próbę analizy danych zawartych w elemencie graficznym.

Spisy rysunków, wykresów i tabel są istotnym elementem każdej pracy dyplomowej, który ma na celu ułatwienie czytelnikowi orientacji w dokumentach zawierających wizualne przedstawienie danych. Odpowiednie przygotowanie tych spisów jest kluczowe, aby zapewnić przejrzystość i dostępność informacji zawartych w pracy. Poniżej przedstawiam szczegółowy poradnik dotyczący tworzenia spisów rysunków, wykresów i tabel, który pomoże magistrantom skutecznie przygotować ten ważny element pracy dyplomowej.

Pierwszym krokiem w przygotowaniu spisów rysunków, wykresów i tabel jest zrozumienie ich funkcji. Spis rysunków, wykresów i tabel służy jako narzędzie nawigacyjne, które pozwala czytelnikowi szybko znaleźć interesujące go ilustracje lub dane w pracy dyplomowej. Umożliwia to nie tylko łatwe odnalezienie odpowiednich elementów, ale także ułatwia analizowanie oraz odniesienie się do nich w trakcie przeglądania tekstu. Z tego powodu, spisy te powinny być dokładne, dobrze zorganizowane i na bieżąco aktualizowane w miarę dodawania nowych elementów do pracy.

Przy tworzeniu spisu rysunków, wykresów i tabel należy zacząć od odpowiedniego oznaczenia każdego z tych elementów w pracy. Rysunki, wykresy i tabele powinny być numerowane i opisane w sposób jednoznaczny. Numeracja zazwyczaj jest prowadzona w kolejności pojawiania się elementów w pracy, jednak w przypadku dużej liczby takich elementów można rozważyć numerację w ramach poszczególnych rozdziałów. Na przykład, jeśli praca zawiera trzy rozdziały, rysunki w pierwszym rozdziale mogą być numerowane jako Rysunek 1.1, 1.2, itd., w drugim jako Rysunek 2.1, 2.2, itd., a w trzecim jako Rysunek 3.1, 3.2, itd. Taki system numeracji ułatwia odnalezienie konkretnego rysunku w obrębie pracy.

Każdy rysunek, wykres i tabela powinny mieć przypisany odpowiedni opis. Opis ten powinien być krótki, ale wystarczająco informacyjny, aby czytelnik mógł zrozumieć, co przedstawia dany element. Opis powinien zawierać również źródło, jeśli dany element pochodzi z zewnętrznego źródła. Należy pamiętać, że opisy powinny być zgodne z zasadami formatowania przyjętymi przez uczelnię i powinny być umieszczane bezpośrednio pod rysunkiem, wykresem lub tabelą.

Po oznaczeniu i opisaniu każdego z elementów wizualnych, można przystąpić do tworzenia spisów. Spis rysunków powinien zawierać numery i opisy wszystkich rysunków w pracy dyplomowej. Podobnie, spis wykresów i spis tabel powinny zawierać numery i opisy poszczególnych wykresów i tabel. W każdym z tych spisów powinno znaleźć się również odniesienie do strony, na której dany element się znajduje. To ułatwia czytelnikowi szybkie odnalezienie interesujących go danych.

Tworzenie spisów można zrealizować na kilka sposobów. Jednym z najprostszych jest ręczne wpisywanie numerów i opisów w odpowiednich sekcjach pracy dyplomowej. Jeśli jednak praca zawiera dużą liczbę rysunków, wykresów i tabel, warto skorzystać z narzędzi automatyzujących ten proces. W programach do edytowania tekstu, takich jak Microsoft Word czy Google Docs, istnieją funkcje umożliwiające automatyczne generowanie spisów rysunków, wykresów i tabel. Korzystając z tych narzędzi, można zaoszczędzić czas i zapewnić większą dokładność spisów. Programy te zazwyczaj automatycznie aktualizują spisy w miarę wprowadzania zmian w pracy, co jest szczególnie przydatne, gdy liczba elementów wizualnych w pracy jest duża.

Podczas tworzenia spisów warto pamiętać o kilku zasadach dotyczących formatowania. Spisy powinny być umieszczone w odpowiednich miejscach w pracy dyplomowej, zwykle na początku lub na końcu dokumentu, w zależności od wymagań uczelni. Każdy spis powinien być czytelny i przejrzysty, z wyraźnym oddzieleniem poszczególnych elementów. Warto również zadbać o to, aby numery i opisy w spisach były zgodne z numerami i opisami w treści pracy, aby uniknąć pomyłek i nieścisłości.

Ważnym aspektem jest także aktualizacja spisów. W miarę dodawania nowych rysunków, wykresów i tabel do pracy dyplomowej, spisy powinny być na bieżąco aktualizowane. Automatyczne narzędzia do edytowania tekstu mogą pomóc w utrzymaniu spisów w aktualnym stanie, ale warto regularnie sprawdzać, czy wszystkie elementy są prawidłowo uwzględnione i opisane.

Na koniec, warto pamiętać o estetyce i spójności spisów. Dobre przygotowanie spisów rysunków, wykresów i tabel nie tylko ułatwia czytanie pracy, ale także wpływa na jej profesjonalny wygląd. Staranność w tworzeniu spisów odzwierciedla dbałość o szczegóły i rzetelność badacza, co jest istotnym aspektem każdej pracy dyplomowej.

Przygotowanie spisów rysunków, wykresów i tabel w pracy dyplomowej wymaga staranności i dbałości o szczegóły. Kluczowe jest oznaczenie każdego elementu, opracowanie czytelnych opisów, stworzenie dokładnych spisów oraz ich bieżąca aktualizacja. Korzystanie z narzędzi automatyzujących ten proces może znacząco ułatwić pracę i zapewnić większą precyzję. Zachowanie spójności i estetyki w przygotowywaniu spisów ma znaczący wpływ na profesjonalizm całej pracy dyplomowej.

Przygotowanie badań ekonomicznych

Przygotowanie badań ekonomicznych obejmuje szereg czynności wstępnych, które związane są z poszukiwaniem problemu badawczego, ustalaniem celów badań i hipotez badawczych, określeniem zbiorowości badawczej, rodzaju badań i doboru wskaźników, które mają być użyte w procesie badawczym. Ten etap przebiega w następujących fazach:

Sformułowanie problemu naukowego:

• zadawanie pytań ogólnych i szczegółowych;
• ustalenie problemu i celu badań;
• krytyka problemu w świetle literatury przedmiotu;
• ustalenie hipotez badawczych;
• ustalenie wstępne stosowanej terminologii;

Konceptualizacja badań:

• ustalenie zarysu badań;
• ustalenie rodzaju badań, np.: monografia, eksperyment, sondaż, ankieta itp.;
• wybór obiektów do badań;

Analiza literatury związanej z tematem badawczym;

Operacjonalizacja badań:

• ustalenie szczegółowe pojęć, wskaźników, relacji itp.;
• wybór albo opracowanie metod badawczych.

Przygotowanie badań ekonomicznych to skomplikowany proces, który wymaga dokładnego planowania, analizy oraz umiejętności praktycznych. Jest to kluczowy etap w tworzeniu pracy dyplomowej w dziedzinie ekonomii, który pozwala na zgromadzenie i analizę danych niezbędnych do odpowiedzenia na pytania badawcze i testowania hipotez. Poniżej przedstawiam szczegółowy poradnik dotyczący przygotowania badań ekonomicznych, który pomoże magistrantom skutecznie przeprowadzić badania i uzyskać wartościowe wyniki.

Pierwszym krokiem w przygotowaniu badań ekonomicznych jest zdefiniowanie celu badania oraz sformułowanie pytań badawczych. Należy jasno określić, co ma zostać osiągnięte dzięki badaniu, jakie są główne pytania, na które badanie ma odpowiedzieć, oraz jakie hipotezy mają być testowane. Cele badania powinny być konkretne, mierzalne i związane z aktualnymi zagadnieniami w dziedzinie ekonomii. Warto także określić, jakie znaczenie mają wyniki badania dla teorii i praktyki ekonomicznej.

Po ustaleniu celów badania i pytań badawczych, należy przejść do wyboru odpowiednich metod badawczych. W dziedzinie ekonomii stosuje się różne metody badawcze, takie jak analizy statystyczne, modele ekonometryczne, badania przypadków, czy analizy porównawcze. Wybór metod zależy od charakterystyki problemu badawczego oraz dostępnych danych. Ważne jest, aby wybrane metody były adekwatne do celu badania i pozwalały na uzyskanie rzetelnych i wiarygodnych wyników.

Kolejnym krokiem jest zebranie danych. W ekonomii dane mogą pochodzić z różnych źródeł, takich jak bazy danych, raporty rządowe, publikacje naukowe, czy badania terenowe. Ważne jest, aby dane były aktualne, wiarygodne i odpowiednio reprezentatywne dla badanego zjawiska. Warto również zadbać o to, aby dane były odpowiednio skategoryzowane i uporządkowane, co ułatwi późniejszą analizę.

Przed przystąpieniem do analizy danych, warto przygotować plan analizy, który opisuje, jakie techniki i narzędzia będą używane do przetwarzania i interpretacji danych. W zależności od rodzaju danych i wybranej metodologii, plan analizy może obejmować takie techniki jak analiza regresji, testy statystyczne, analizy korelacji, czy analizy szeregów czasowych. Przygotowanie planu analizy pozwala na zorganizowanie pracy i zapewnia spójność w przeprowadzaniu analizy.

Następnie należy przeprowadzić właściwą analizę danych. W tym etapie kluczowe jest stosowanie odpowiednich narzędzi i technik analitycznych oraz dokładne interpretowanie wyników. W przypadku analizy statystycznej ważne jest, aby stosować właściwe testy i techniki, które odpowiadają na pytania badawcze i są zgodne z charakterystyką danych. Należy również zadbać o dokładność obliczeń oraz prawidłowe interpretowanie wyników, aby uniknąć błędów i wnioskować na podstawie rzetelnych informacji.

Po przeprowadzeniu analizy danych, należy przygotować raport z wynikami badania. Raport powinien zawierać szczegółowy opis przeprowadzonych analiz, wyniki oraz ich interpretację. Należy również wskazać, jakie wnioski można wyciągnąć na podstawie wyników oraz jakie mają one znaczenie dla teorii i praktyki ekonomicznej. Ważne jest, aby raport był klarowny, dobrze zorganizowany i zawierał wszystkie istotne informacje, które pozwolą na pełne zrozumienie wyników badania.

Ostatnim krokiem w przygotowaniu badań ekonomicznych jest refleksja nad wynikami i rekomendacjami. Należy ocenić, jakie są ograniczenia badania, jakie pytania pozostają otwarte oraz jakie są możliwe kierunki dalszych badań. Refleksja nad wynikami pozwala na lepsze zrozumienie ich znaczenia oraz wpływa na rozwój wiedzy w dziedzinie ekonomii. Rekomendacje mogą obejmować sugerowane zmiany w polityce ekonomicznej, kierunki przyszłych badań lub praktyczne aplikacje wyników.

Przygotowanie badań ekonomicznych to złożony proces, który wymaga staranności i dokładności na każdym etapie. Kluczowe elementy przygotowania to: definiowanie celu badania i pytań badawczych, wybór odpowiednich metod badawczych, zbieranie i analiza danych oraz przygotowanie raportu z wynikami. Refleksja nad wynikami i rekomendacje są również istotne dla pełnego zrozumienia wyników badania i ich znaczenia. Staranność i dokładność w każdym z tych etapów przyczyniają się do uzyskania rzetelnych i wartościowych wyników, które mogą mieć istotne znaczenie dla teorii i praktyki ekonomicznej.